Mirrors show us what we look like, not who we are. - Aaron Ferguson Vorige week had ik een gesprek met een collega. Ze vroeg hoe het nu was, zo als moeder met twee kinderen. Nadat ik een heel verhaal had afgestoken hoe het mij veranderd had, hoe lastig het soms was, en hoe mooi ik het tegelijkertijd vond, keek ze me bezorgd aan; 'nou..dat lijkt me best intensief'.
Ik schrok van haar opmerking. Had ik nu zo geklaagd dat dit haar conclusie was? Had, dat wat ik verteld had, dit bij haar opgeroepen? Ik besefte me ineens hoe ik op haar vraag geantwoord had; een lang verhaal met een grote opsomming van hoe mijn leven veranderd was, wat het allemaal met mij gedaan had, en hoe lastig het soms was om alles op tijd een plekje te geven, voordat de (aller)nieuwste fase zich alweer aandeed. Terugkijkend op mijn samenvatting, besefte ik dat mijn antwoord slechts over mij ging. Niet eens over mijn twee kinderen. Of het hebben van kinderen intensief was? Ja! Maar eigenlijk niet eens zijzelf, slechts dat wat ze mij de afgelopen tijd over mijzelf hebben laten zien, daarin lag het harde werken. Ephraïm is een wervelwind. Zo is hij ook mijn leven binnengekomen. We gaven hem de naam 'ruach' mee, wat 'levensadem van God' betekent. Niet wetende dat het leven wat God ons wil meegeven, soms eerst wat storm met zich meebrengt, om de dorre takken en bladeren van ons af te 'blazen'. Ephraïm's intense beleving van het leven is een genot om mee te maken, maar tijdens het eten of het verschonen zorgt deze zelfde intensiteit vaak voor strijd. Als hij absoluut iets niet wil (wat bij intensiteit hoort), hoe ga ik daar dan mee om? Heel wat opvoedboeken en artikelen later is mijn conclusie; consequent en moedig. Wel zachtmoedig welteverstaan. Oh, en geduldig, dat ook. Hoewel ik in de veronderstelling was dat ik deze eigenschappen aardig had ontwikkeld tijdens mijn leven, bleken ze in veel situaties met Ephraïm ineens serieuze grenzen (lees; een verrassend limiet) te hebben. Hoe geduldig was ik eigenlijk? En consequent of moedig? Wist ik eigenlijk wel wat dat inhield? Cephas is de rust zelve. Wederom geheel volgens de betekenis van zijn naam; een 'rots' in de branding. Zowel in ons gezin als in mijn eigen emoties. Cephas heeft niet zo snel ergens last van. Hij slaapt wanneer hij wil slapen, en piept als hij wat wil drinken. Tussendoor is alles prima, geen verrassende wendingen of moeilijke bochten; gewoon, heel...vredig. De vrede die Cephas uitstraalt, confronteert mij echter met mijn eigen onrust. Het lijkt soms alsof zijn stabiliteit, juist mijn chaos laat zien. Als ik hem in mijn armen heb, en zijn vrede omarm en toelaat, voel ik juist hoeveel onrust er soms eigenlijk in mij leeft. Allebei mijn jongens, wat een zegen en vreugde om van zo dichtbij van hun kleine (grote) leven te mogen genieten. En wat mooi hoe ze als spiegels in mijn leven mogen fungeren. Kinderen krijgen, is dat intensief? Nee, slechts confronterend. Want dat wat ze je over jezelf laten zien, dat is hard werken... Gelukkig laten spiegels ons niet zien wie we zijn, maar vooral 'hoe' we zijn; ---------------------------------------------------------------------------------- For the creation waits in eager expextation for the children of God to be revealed (Romeinen 8:19) Dear friends, now we are children of God, and what we will be has not yet been made known. But we know that when Christ appears, we shall be like him, for we shall see him as he is. All who have this hope in him purify themselves, just as he is pure. (1 Johannes 3:2-3)
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Over' Moederschap is Romeinen 12:1-2So here’s what I want you to do, God helping you: Take your everyday, ordinary life—your sleeping, eating, going-to-work, and walking-around life—and place it before God as an offering. Embracing what God does for you is the best thing you can do for him (...)
|