Feet.

You did not anoint My head with oil, but she has anointed My feet with perfume.
​
Luke 7:46
​

Het is zover. Het is gelukt. De dag waar ik de hele maand al tegenop zag. Waar ik over droomde en over na dacht. Waar ik kramp van kreeg en waar ik naar op klom.

Mijn eerste werkdag.

Ik heb de allerleukste baan van de wereld. Laat daar geen twijfel over bestaan. Je uren doorbrengen met studenten van alle leeftijden die individueel en als groep oprecht zoeken naar zingeving en diepgang, leerbaar zijn en nieuwsgierig. Wijsheid en inzicht mee-brengend naar een plek waar ik ze als docent mag begeleiden. Inclusief ervaren en inspirerende collega’s. Daar lag het niet aan.

Maar je kleine kindje achterlaten terwijl je nog zo met hem verbonden bent. Zowel geestelijk als fysiek. Dat bleek andere koek. Een beetje bittere zeg maar.

Maar vol goede moed ging ik vanmorgen op weg. Het NS station bleek er nog te staan, evenals de piano in de hal van station Zwolle. De muziek kwam me tegemoet. Het was bijna een soort scene in een film, met de titel; ‘working mom discovers (more of) life’. Mijn borstvoedingsvrije jurkje aan, geladen met laptoptas (incl. handkolf) en college-voorbereiding. Ik had er oprecht zin in.

Maar waarom dan toch dat knagende gevoel, alsof je eigenlijk op twee plekken tegelijk moet en wilt zijn. Ik kan op de één of andere manier nog steeds geen vrede vinden in het feit dat deze twee dingen ook naast elkaar kunnen bestaan. Werk en moeder zijn. Hoewel ze eigenlijk zoveel met elkaar te maken (zouden kunnen) hebben.

Waarom wil ik zo mijn best doen in beiden uit te blinken? Kan ik 100% moeder zijn en 0,5fte werken? Kan ik het ene vol overgave doen, en het andere ook? Of blijft er dan altijd een … tekort?
Na een inspirerende dag keer ik vol energie terug in de trein. Mijn man, die vandaag met onze twee zoons was liet me net weten dat hij 1. nog prima voor rede vatbaar is, 2. de auto én Cephas heeft gewassen en 3. Oh ja! Ook nog boodschappen heeft gedaan.

Ik hoop dat ik er ooit net zo goed in word als hij.  

Ik zie Martha voor me, en Maria. En bedenk me wie ik was en zo graag wil zijn.
Vandaag van allebei een beetje. Maar we eindigen, zo heb ik me voorgenomen, aan de voeten van Jezus. Die míjn hoofd zalft met olie, ook al heb ik slechts mijn eerste werkdag overleeft. En verder geen auto gewassen.