Het is vrijdagmiddag, 12.00u. Sjoerd Pieter komt even boven voor een broodje, en ik zit op een stoel met een kopje koffie. Hij verteld over de ochtend op de zaak, ik over dat ik nog even heerlijk (bij)geslapen heb. We zijn even stil en ik zeg 'ik mis de jongens wel een beetje'. 'Ik ook' zegt hij. 

Op vrijdag zijn Ephraïm en Cephas altijd naar de opvang, een agrarische kinderopvang net buiten Leeuwarden. Mijn werkdag, bijkom-dag en wasdag, all in one. Hoewel dit eerder dagen waren die bijna noodzakelijk voelden om überhaupt de week te overleven, is er blijkbaar nu ruimte, om zelfs de jongens op deze dag, te missen. 

Het klinkt misschien heel gek, maar voor mij voelt het als een groot iets. Een soort van kleine, grote overwinning. Niet in meer tijd voor mezelf of minder chaos of drukte, maar de ruimte in mijn hart die de afgelopen maanden gronding werd opgeruimd, lijkt nu te worden ingevuld door, meer, liefde. 

Sinds een paar weken volg ik samen met een paar andere mooie vrouwen (die ik daarvoor nog niet kende) een prachtige bijbelstudie. Eén keer in de twee weken op woensdagavond duiken we de Bijbel in om meer te weten te komen over de Israëlieten, die de opdracht kregen een Tabernakel te bouwen, waarin God hen kon ontmoeten en tot hen kon spreken. Ik heb het idee dat God deze tabernakel ook aan het bouwen is, maar nu in mijn hart, en dus ook in mijn leven. 

De opruim en schoonveeg-actie van afgelopen maanden lijkt z'n hoogtepunt te hebben bereikt En net als dat het met opruimen vaak eerst een grotere zooi wordt, zo lijkt nu de chaos en enorme druk die mij zo overspoelde weer rustig in doosjes te kunnen worden ingepakt. Houden en wegdoen waren altijd de labels van mijn doosjes, maar nu staat er sinds kort een extra doos bij. Die voor Los-laten. Niet wegdoen dus, in de prullenbak, maar overgeven aan Hem. 

Richard Foster schrijft in The Celebration of Discipline: 'the moment we feel we can succeed and attain victory over sin by the strenght of our will alone is the moment we are worshipping the will'. 

En dat is precies wat ik de afgelopen maanden, maar waarschijnlijk vooral jaren zo hard heb geprobeerd. En wat uiteindelijk ook allesbehalve goed voor me is geweest. Als iets niet goed ging, dan was mijn reactie; harder werken, niet opgeven, juist doorgaan. Maar die hele strategie leek en lijkt in deze fase van mijn leven ineens niet meer te werken. Harder werken, meer 'will-power', nog meer doorzetten was juist wat alles erger, moeilijker en complexer maakte, in plaats van .. beter. 

'People fall, not because they are weak, but because they have been strong for too long' zegt Paulo Coelho. En gevallen, dat ben ik. Gestruikeld over teleurstelling, vooral, over en in mezelf. Dat ik het niet vol kon houden, dat ik het niet (meer) kon, dat ik zoveel minder 'krachtig' was en bleek, dan dat ik zo graag zou willen. 

Maar mijn hart, dat flink door elkaar geschud werd, en waarbij alle dozen tot mijn grote schaamte en verdriet, open en bloot, zonder mijn toestemming en controle, uit alle volgestapelde kastjes vielen, lijkt weer wat op orde te komen. Deze keer niet georganiseerd door mijn wilskracht, die graag alles, of in ieder geval zoveel mogelijk in het doosje 'houden' wilde stoppen. Zelf doen, zelf oplossen, daar kunnen wat spulletjes in, maar niet meer zoveel als eerder. Gewoonweg ook omdat er met twee kinderen, en een 'volwassen' leven (of iets wat daar op lijkt), letterlijk en figuurlijk zoveel spulletjes bij gekomen zijn.

Het doosje 'weggooien'. Daar kwamen vooral de overblijfselen van het doosje 'houden' in. Harder werken, nog meer mijn best doen, daar mocht heel wat van weg.

En dan het laatste doosje. Daar ben ik zo blij mee. Want die zorgt ervoor dat beide dozen niet meer zo vol raken of, in andere gevallen, leeg blijven. 

Ik zing nu elke ochtend het lied He Is Always Been Faithful, gewoon om mezelf te herinneren door welke wil en door welke kracht ik (die dag) de doosjes in mijn hart wil laten vullen. 


'Morning by morning, I wake up to find
the power and comfort of God's hand in mine. 
Season by  season, I watched Him amazed
In all of the mystery, of His perfect ways

I can't remember a trial or pain
He did not recycle, to bring me gain
I can't remember, one single regret
In serving God only, and trusting His Hand. 

This is my anthem, this is my song
The theme of the stories I've heard for so long
God has been faithful, He will be again
His loving compassion knows no end' 

Alle coupletten eindigen met het volgende refrein:
All I have needed, His hand will provide
He's always been faithful to me.'


'Not by might, nor by strenght, but by my Spirit, says the Lord'.  En dat is mijn nieuwe wil geworden. 

​Kracht heb (of laten we zeggen: krijg!) ik nog steeds, en ik stapel rustig verder door alles wat er (dagelijks) weer in mijn hart voorbij komt. Maar wat er in welk doosjes terecht komt, daar is mijn wilskracht niet meer verantwoordelijk voor. 

Het is niet door mijn eigen kunnen (in het Engels staat er zelfs 'valor', dat moed, heldhaftigheid en dapperheid betekent!), en ook niet door mijn eigen kracht, maar door God's zorgzame en liefdevolle Geest, die mij door de dag heen, telkens weer plotseling en onbewust stukjes van dit liedje laat zingen! En daardoor mijn doosjes zorgvuldig vult. 
​

Maar ... mochten ze toch weer overvol raken (of in het kader van de laatste twee doosjes, te leeg), dan mag de Wind ook daar van mij wel weer waaien, en ze, desnoods, wederom, overhoop gooien. 

Want 'ik die het goede werk in jou begonnen ben, zal het zeker ook afmaken'. (Filippenzen 1:6)

Lieve, mooie, en leukste Ephraïm,

Vandaag wordt je 2 jaar. Al 2 jaar ben jij de enthousiaste, onstuitbare en vrolijk wervelwind in ons leven!
Ik kan me de dag dat je geboren werd nog zo goed herinneren.  Wat keken papa en ik er naar uit om je te verwelkomen in ons leven, en op deze wereld. Op je geboortekaartje stond; He is here! En dat was je. En precies dat, ben je de afgelopen 24 maanden ook gebleven.

Je mooie blauwe, stralende ogen en je ondeugende lach, de grapjes die je bedenkt en de zinnen die je na zegt alsof je volledig begrijpt wat je zelf bedoeld.

Je spontane dansjes, ‘muziek maak’ initiatieven en je volmondige ja’s, maar vooral ook ‘nee’s!’.
Alles wat jij doet doe je met overgave. Bij de opvang zeiden ze al; die Ephraïm die loopt niet, die rent gewoon - altijd.

Naar de douche na je toetje, of naar de wc als je daar je zinnen op hebt gezet. Stickers plakken wil je ook zelf doen, net als zalfjes smeren en nagels knippen. Tekenen, schroeven en boren, ‘kastjes maken’, en ‘torens bouwen’; jij ziet de wereld als één groot avontuur, en je bent er altijd voor in om nieuwe dingen te leren, eigen te maken, en te ontdekken.