Als ik had geweten
Hoe het leven zou (ver)gaan
Hoeveel jaren er nodig waren
en zijn
om gewoon en echt rechtop op te staan

Dan had ik het zo weer gedaan
het gestuntel en gebuk
Want struikelend leren vallen
Is soms beter dan geluk

In de diepte zat de rijkdom
In de pijn het stil verdriet
Ik wilde maar 1 ding zeker weten
mijn God, vergeet mij niet.

Het zijn Zijn handen die mij elke dag vormen
en kneedden al vanaf het prilste begin
Nu 32 jaren verder
Mag dat ook, vol-ledig
zonder enig tegenzin.

Laat de stormen dan maar komen
laat de harde wind er maar zijn
Ik ben veilig en geborgen
Ik ben kostbaar, maar ook klein.

En dat alles mag er wezen
Van de grote vreugde tot het kleinste stil verdriet
Want ik weet maar 1 ding zeker;
Mijn God vergeet mij niet. ​

'Kijk mam! Dit is Jupiter!!'. En de aarde heeft het zwaar, daarom valt alles naar beneden!'. Ephraim is op school duidelijk begonnen met een nieuw thema; de ruimte. Ik bedenk me bij alles wat er hij elke dag weer over vertelt dat het waarschijnlijk niet lang meer duurt voordat ik er zelf Google bij moet pakken om te kijken of dat wat hij zegt zijn out-of-the-box verbeeldingskracht is, of daadwerkelijk ook klopt. Een jongetje van 4,5 over zwaartekracht te horen praten, en over Jupiter, is voor mij best spannend. Waar zijn de ridder verhalen, de spelletjes waarbij iedereen zogenaamd 'kan vliegen'. het vader - en moedertje spelen, en de magie van het kabouterbos? Ik betrap mezelf erop dat ik hem eigenlijk nog even wil beschermen voor de 'echte'. feiten. Die van de zon, de maan, de ronddraaiende aarde en ..de zwaartekracht, die het ons als volwassenen soms zo moeilijk lijkt te maken om ook ouder - wordend wellicht te -blijven- vliegen. 

De volgende dag komt hij thuis met een zelf gefabriceerde raket. Oranje is hij, met zwart tape en op de punt zelfs een paar gouden sterren. 'Want die heb je in de ruimte ook!'. Terwijl ik het eten klaar maak praten we over de aarde, de planten en de zon 'waardoor alles kan groeien'  volgens Ephraim. De wetenschap is officieël ons huis binnen geslopen zucht mijn hart, en wat voorzichtig probeer ik hem uit te leggen dat God echt overal over nagedacht heeft. En, in alles, ook zoveel liefde heeft gelegd. Dat alles elkaar nodig heeft, dat planten tijd nodig hebben om te groeien, en ook elke dag, naast zon, een beetje water. Dat er in verschillende seizoenen verschillende bloemen bloeien, waardoor er, zelfs in de winter, altijd wel een paar te vinden zijn. Dat er zoveel verschillende kleuren zijn, in plaats van dat alles zwart wit is, en dat wij mensen zijn aangesteld door God om voor alles wat hij schiep te zorgen, en er iets mee te doen. We  mogen alles wat God schiep beschermen met onze zorg maar we mogen het ook bewerken! (in cultuur brengen). 

Ik las vorige week iets over het verschil tussen God's Scheppingsdaad en onze scheppings-opdracht. God creëerde Orde door te spreken in de chaos. Er ontstond natuur, een ritme, de tijd. En zelfs licht, waardoor dit alles ook te zien was. Wij mensen -creatief als we zijn gemaakt- kunnen van al deze dingen ook iets creëren en maken. Dat kunnen voorwerpen zijn, maar uiteindelijk gaat het om het ' in cultuur brengen'  van dat we voor handen hebben. Scheppen is eigenlijk alleen iets wat God kan; vanuit het niets, iets maken. De orde die hij in de natuur heeft gelegd, het ritme dat er in verstopt zit, zijn eigenlijk de basis waarop al het andere levende zijn weg vind. Wij als mensen kunnen ontelbare dingen maken, maar wel altijd van dingen die er al zijn, en nog belangrijker; voor handen zijn. Daardoor is het ook te verklaren dat in verschillende klimaten en omstandigheden, verschillende culturen zijn ontstaan. 

Mijn gezin is voor mij de afgelopen tijd steeds meer 'mijn' cultuur geworden. Mijn 'grote' dromen  hebben plaatsgemaakt voor nog grotere dromen, alleen is de context daarvan wat kleiner geworden. Ik bevindt me nu vooral tussen de 4 muren van ons huis (op de bakfietsritjes naar school na). Het stukje 'tuin' waar ik voor mag zorgen bestaat op dit moment uit dit huis, ons (t)huis, en de levens van mijn man en mijn 3 jongens die hier samen komen en -elke dag een beetje - water en zon komen halen. Uiteraard zorgt God zelf voor de benodigdheden (veiligheid en voedsel), maar ook ik mag wat ik voor handen heb, in cultuur brengen. En dat is de meest uitdagende, grote, bijzondere maar ook kwetsbare taak die ik ooit in mijn leven toebedeeld heb gekregen! Voor de complete aarde zorgen is nooit onze verantwoordelijkheid geweest. Maar God gaf Adam en Eva wel een stukje tuin. En zo heb ik nu ook mijn eigen 'tuin(tje)'. Als we zo allemaal onze eigen tuin(tjes) bewaken en bewaren, en alles wat het ritme en de orde van God in de weg staat daarin blijven opruimen (!) mogen we erop vertrouwen dat het mooie tuinen worden, alleen al omdat Hij er kan wonen! En dat al die tuintjes samen uiteindelijk de Tuin vormen waar het in Openbaring over gaat. 

De zon, de maan, de sterren .. de 'echte feiten' zijn niet iets wat ons kinderlijk geloof in de weg staat; ze zijn juist de bouwstenen waarop we ons leven mogen bouwen en de ingrediënten waarmee we ons leven mogen vormgeven. Zo lang heb ik gedacht dat er één manier was waarop ik 'goed' kon leefden. Dat er één specifiek (en bijna onhaalbaar) recept was voor een ' goede vrouw'. een ' goede moeder' een ' goed (gelukt) gezin' . Maar ik besef me momenteel dat iedereen, op zijn eigen creatieve en unieke manier, met zijn eigen gekozen (maar geschapen) ingrediënten zijn eigen creatie mag maken van dat wat God ons voor handen geeft. Zolang het Zijn geschapen ritme en structuur (en daarmee Hem!) maar eert.

'Laten we die raket maar goed bewaren!'  zeg ik lachend tegen Ephraim. We zullen hem wellicht nooit nodig hebben, maar het geknutselde kunstwerk met rafeltjes tape, oranje verf en de inventieve ventiel-sluiting herinneren mij er aan dat in de meest provisorisch geknutselde werkjes we de gouden sterren nog steeds letterlijk en figuurlijk hier op aarde kunnen treffen en vinden.

​En die magie, daar kan geen wetenschap, maar ook geen sprookje tegenop! 

Note to self; laten we daarom de Schepper eren met hoe wij onze leven in cultuur brengen. En niet het geschapene...