Kerst kreeg dit jaar voor ons wel een hele speciale betekenis. Zoals 2016 jaar geleden herders, wijzen en engelen zich rondom een kribbe in een stal verzamelden en zich verwonderden over het kleine kindje dat Immanuel 'God met ons' genoemd werd, zo verzamelden wij ons vandaag weer compleet met Ephraïm rondom Cephas en wisten; God was inderdaad met ons. Dat was hij en dat zal hij ook blijven!

Dat is dan ook onze kerstgroet voor dit jaar! Dat jullie God's nabijheid in en door elkaar mogen ervaren. En jullie je mogen (blijven) verwonderen over zijn kwetsbare Grootheid; Jezus in een kribbe, verlosser van het kwade, brenger van VREDE! Verzamel je dit jaar weer rondom Hem en God zal 'met' jullie zijn.

Shalom!
Fam. Koelmans

' Gelukkig zijn mensen die wonen in uw huis,
want zij kunnen u altijd danken.'

Psalm 84

Eigenlijk voelt het hier, op afdeling D, waar we deze reis van afgelopen 1,5 week begonnen, als thuiskomen. Ik moet nog steeds een beetje aan de feitelijkheid van dat gevoel wennen. Hoewel eerst de stapjes naar een nacht slapen in het ziekenhuis, een eigen ziekenhuisbedje, een beetje zuurstof doormiddel van een slangetje, de vele controles door de verpleegkundigen en een constant piepende monitor (ook bij geen nood) als enorm spannende en onbekende stappen voelden, betrap ik me er nu op hoe fijn ik het vind 'zijn' ziekenhuisbedje, en de kamer die lijkt op onze oude kamer weer terug te zien. Cephas is weer voorzien van een zuurstofslangetje dat mij eigenlijk niet eens meer op valt, de monitor lijkt minder (hard) te piepen, en de zoveelste zetpil kunnen wij, in plaats van de verpleegkundige, ook wel geven.

Het is een spoedcursus geweest in medische termen, machines en omgangsvormen. De kinderafdeling lijkt ons daarin te hebben voorbereid op de IC, en daarna weer andersom. De eerst nog zo onbekende plek waar je zoveel tijd doorbrengt, en waar dingen op een bepaalde manier en volgens een gestructureerd ritme gaan, wordt een soort 'thuis'. Waar je weet hoe dingen werken en normalitair zullen gaan. Waar routines en medische vanzelfsprekendheden toch een soort van fijne veiligheid lijken te geven.

Maar daar, tijdens de koffie die zonder beker doorloopt, besef ik me opeens hoe bizar dat eigenlijk is. Het ziekenhuis lijkt wel een soort ander en onbekend 'dorp' waar andere regels gelden, ja, zelfs een andere cultuur heerst. Waar ziekte en bloedtransfusies, ambulance ritjes, medicijnen en zuurstofslangetjes bijna 'normaal' lijken te worden, terwijl die dingen een week geleden allemaal nog zo afschuwelijk en heftig leken.

Wat een voorrecht dat we hopelijk snel dit steeds meer bekende 'dorp' mogen verlaten. Dat we straks weer mogen genieten van onze kleine grote boef Ephraïm en ons lieve jochie Cephas, hen beide weer van zo dichtbij mogen meemaken. Zonder tussenkomst van de arts of verpleegkundige, en zonder piepende monitor.

Des te meer respect en bewondering heb ik voor diezelfde artsen en verpleegkundigen die hier bij elke dienst weer dit 'dorp' binnenstappen, en telkens weer hun zorgvuldigheid en concentratie maar vooral ook gastvrijheid geven om de nieuwe, hopelijk tijdelijke, 'dorpelingen' zo goed mogelijk op te vangen en te begeleiden.

Ik kan alleen maar bidden en hopen dat iedereen die, in welk ziekenhuis dan ook, ook maar één stap binnenzet, nóg meer verlangt naar (een echt veilig) 'thuis', en daar uiteindelijk (ook) weer aankomt.

Psalm 84
​Gelukkig zijn mensen die wonen in uw huis,
want zij kunnen u altijd danken.
Gelukkig zijn mensen die verlangen naar u,
want bij u vinden ze kracht.
Als ze door droge velden lopen,
worden die groen en fris.
Uw regen laat alles weer groeien.
Ze worden steeds sterker,
ze gaan door tot ze in Sion zijn.
Daar zullen ze u ontmoeten, God.

​
Cephas is weer terug in het MCL om aan te sterken, maar hij heeft nog wel een weg te gaan. Er is de afgelopen week veel gebeurd met zijn kleine lijfje en daar moet hij, naast het herstellen van het virus, nog erg van bijkomen. We blijven bidden voor en vertrouwen op een volledig en voorspoedig herstel zodat we hem binnenkort weer mee naar huis kunnen nemen!

Na de ups en downs van afgelopen dagen, terwijl al die tijd gedragen door God's goedheid en vrede, stond ons vanmorgen bij binnenkomst op de IC een prachtige verrassing te wachten! Cephas was inmiddels al van de beademing afgehaald en ademde zelf! Nog een beetje versuft mocht ik naast hem gaan liggen en voor het eerst sinds een week weer fysiek zo dichtbij hem zijn.

Zijn 2e naam; Jozua betekent 'God redt', en dat heeft hij gedaan. Wat een groot cadeau, alle dagen die we vanaf nu af aan nog met hem mogen beleven!

We danken God onze goede Vader dat Hij zo nabij was afgelopen week en iedereen die biddend achter ons stond en staat voor jullie warme deken van kracht en verbondenheid!

Maar de Here antwoordde telkens weer: ‘Mijn genade is genoeg voor u. Want kracht ontplooit zich ten volle in zwakheid.’ Daarom durf ik mij toch op mijn zwakheden te beroemen, omdat dan de kracht van Christus in mij gezien kan worden.
2 Korinthiërs 12:9 HTB
​

Geboren om te leven uit de KRACHT van YHWH. Dat gaven we je mee voor jouw leven, vanaf het moment dat je werd geboren. Je naam, 'Cephas', verwijst naar de rots waar wij ons bestaan op mogen bouwen, maar ook de nieuwe naam die Jezus aan Simon ('strootje) gaf om aan te geven wat voor een betekenis zijn leven zou (kunnen) gaan krijgen in het verhaal dat Hij op dat moment aan het schrijven was. 

Nu lig je op de IC in Groningen, aan slangen en buisjes, omgeven door pleisters en machines, en met een grote tube in je mond. Je wordt beademd omdat dat zelf even niet meer lukte, na een paar dagen zo hard proberen om het virus dat jouw lichaam was binnengedrongen te overwinnen. Je bent weerloos en kwetsbaar, je spieren zijn door medicijnen verslapt en je ogen gesloten. En nu weten wij, als ouders, dat ondanks de neergaande lijn die we de afgelopen dagen met jou hebben beleefd (maar ook de hoop en het vertrouwen dat we hebben dat het weer helemaal goed komt!) dat we je los moeten laten, of beter gezegd; terug moeten geven. De handen die jouw vormden en uiteindelijk gemaakt hebben, daar leggen we je in terug. 

Je leeft nog en er is hoop, ondanks de groter wordende moeite van afgelopen dagen, de complicaties van twee klaplongen en meermaalse pogingen een belangrijk infuus te prikken. Alle medische vaktermen die we hebben leren kennen om te kunnen begrijpen wat er precies gaande is zitten in ons hoofd en proberen we een plek te geven. Maar zo op de IC, tussen hoop en vrees, is er eigenlijk maar één soort informatie die voor mij telt. 

Jij, lieve Cephas, kunt niet verder vallen dan de Handen van je God. 

En wij kunnen die van ons alleen maar openhouden, om Zijn zegen en vrede in deze spannende tijd te (blijven) ontvangen. 

Bedankt aan alle mensen die dit lezen en voor jou en ons bidden!

Liefs,
Pap en mam

Cephas is afgelopen donderdag na een bezoek aan de huisartsenpost opgenomen in het Medisch Centrum te Leeuwarden met het RS virus: een (bekende) verkoudheid/griep die veel voorkomt in deze tijd van het jaar. Omdat hij nog zo klein is werd geen enkel risico genomen en moesten we meteen blijven. Ondanks alle pogingen het virus veilig door te maken werd Cephas steeds zwakker en kreeg hij zo veel moeite met ademhalen dat we uiteindelijk moesten besluiten hem naar de Intensive Care van het Universitair Medisch Centrum in Groningen te brengen om daar aan de beademing te kunnen. Daar is hij nu sinds zondag. Vanavond, nadat we met een gerust hart naar huis waren gegaan kregen we een telefoontje dat hij twee klaplongen had opgelopen. Gelukkig is hij ondanks dat stabiel gebleven en hebben de artsen een drain aangelegd waardoor ook dit voor nu in ieder geval gestabiliseerd kon worden. We geloven dat Cephas er weer helemaal bovenop komt en gaan daar ook nog steeds vanuit. We kijken uit naar de dagen die gaan komen waarin hij volledig kan herstellen zodat we hem snel weer mee naar huis kunnen nemen.