' Gelukkig zijn mensen die wonen in uw huis, want zij kunnen u altijd danken.' Psalm 84 Het is zaterdagmiddag. Na een ritje met de ambulance van de IC terug naar het MCL, een wat chaotische overdracht en een onrustige Cephas (waarschijnlijk afkicken van o.a. de morfine) waan ik mij in de 'huis'kamer van de kinderafdeling. Ik moet er even uit, en terwijl ik druk op de koffiemachine word ik er door iemand op gewezen dat er iets mis gaat. De koffie komt naar beneden, zonder dat er een beker onderstaat. Ik verontschuldig me; 'sorry ik kom net van het UMCG, daar komt er óók een bekertje uit...'. Diep van binnen moet ik er eigenlijk heel erg om lachen. Hoe snel kan een ziekenhuis je 'thuis' worden, waar je volledig automatisch op een knop drukt, en weet wat er gaat komen. Eigenlijk voelt het hier, op afdeling D, waar we deze reis van afgelopen 1,5 week begonnen, als thuiskomen. Ik moet nog steeds een beetje aan de feitelijkheid van dat gevoel wennen. Hoewel eerst de stapjes naar een nacht slapen in het ziekenhuis, een eigen ziekenhuisbedje, een beetje zuurstof doormiddel van een slangetje, de vele controles door de verpleegkundigen en een constant piepende monitor (ook bij geen nood) als enorm spannende en onbekende stappen voelden, betrap ik me er nu op hoe fijn ik het vind 'zijn' ziekenhuisbedje, en de kamer die lijkt op onze oude kamer weer terug te zien. Cephas is weer voorzien van een zuurstofslangetje dat mij eigenlijk niet eens meer op valt, de monitor lijkt minder (hard) te piepen, en de zoveelste zetpil kunnen wij, in plaats van de verpleegkundige, ook wel geven.
Het is een spoedcursus geweest in medische termen, machines en omgangsvormen. De kinderafdeling lijkt ons daarin te hebben voorbereid op de IC, en daarna weer andersom. De eerst nog zo onbekende plek waar je zoveel tijd doorbrengt, en waar dingen op een bepaalde manier en volgens een gestructureerd ritme gaan, wordt een soort 'thuis'. Waar je weet hoe dingen werken en normalitair zullen gaan. Waar routines en medische vanzelfsprekendheden toch een soort van fijne veiligheid lijken te geven. Maar daar, tijdens de koffie die zonder beker doorloopt, besef ik me opeens hoe bizar dat eigenlijk is. Het ziekenhuis lijkt wel een soort ander en onbekend 'dorp' waar andere regels gelden, ja, zelfs een andere cultuur heerst. Waar ziekte en bloedtransfusies, ambulance ritjes, medicijnen en zuurstofslangetjes bijna 'normaal' lijken te worden, terwijl die dingen een week geleden allemaal nog zo afschuwelijk en heftig leken. Wat een voorrecht dat we hopelijk snel dit steeds meer bekende 'dorp' mogen verlaten. Dat we straks weer mogen genieten van onze kleine grote boef Ephraïm en ons lieve jochie Cephas, hen beide weer van zo dichtbij mogen meemaken. Zonder tussenkomst van de arts of verpleegkundige, en zonder piepende monitor. Des te meer respect en bewondering heb ik voor diezelfde artsen en verpleegkundigen die hier bij elke dienst weer dit 'dorp' binnenstappen, en telkens weer hun zorgvuldigheid en concentratie maar vooral ook gastvrijheid geven om de nieuwe, hopelijk tijdelijke, 'dorpelingen' zo goed mogelijk op te vangen en te begeleiden. Ik kan alleen maar bidden en hopen dat iedereen die, in welk ziekenhuis dan ook, ook maar één stap binnenzet, nóg meer verlangt naar (een echt veilig) 'thuis', en daar uiteindelijk (ook) weer aankomt. Psalm 84 Gelukkig zijn mensen die wonen in uw huis, want zij kunnen u altijd danken. Gelukkig zijn mensen die verlangen naar u, want bij u vinden ze kracht. Als ze door droge velden lopen, worden die groen en fris. Uw regen laat alles weer groeien. Ze worden steeds sterker, ze gaan door tot ze in Sion zijn. Daar zullen ze u ontmoeten, God. Cephas is weer terug in het MCL om aan te sterken, maar hij heeft nog wel een weg te gaan. Er is de afgelopen week veel gebeurd met zijn kleine lijfje en daar moet hij, naast het herstellen van het virus, nog erg van bijkomen. We blijven bidden voor en vertrouwen op een volledig en voorspoedig herstel zodat we hem binnenkort weer mee naar huis kunnen nemen!
1 Reactie
Hou Anneleen, ik weet niet of je me nog kent (Soul Survivor, lang geleden). Keam net via via je blog tegen. Helaas kan ik me bijzonder goed inleven in je situatie, vanwege onze eigen ziekenhuisperikelen met mijn dochter Evi, nu 3,5. Ik wil je veel sterkte wensen, en ook: slaap, vrede, goede koffie, gezondheid, liefde en helpende handen voor alle praktische dingen. Liefs, Suzanne
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Over' Moederschap is Romeinen 12:1-2So here’s what I want you to do, God helping you: Take your everyday, ordinary life—your sleeping, eating, going-to-work, and walking-around life—and place it before God as an offering. Embracing what God does for you is the best thing you can do for him (...)
|