Vuur(tjes).

​Vanmorgen werden we wakker met sneeuw. Vanuit mijn warme bed zag ik een laagje knisperend zachte korrels door het beslagen raam. Het is officieel nog herfst, maar eigenlijk dus al winter. Hoe het precies werkt weet ik niet, maar het winterse uitzicht deed iets met ons. Of in ieder geval met Ephraim. 'Sneeuw mama!!' gilde hij hoogdravend door de kamer. Zijn overtuigende enthousiasme meteen gevolgd door een pruilende lip. 'Maar we hebben helemaal geen wortel' zei hij met een zielige stem. Een wortel? Vroeg ik verbaasd. 'Ja...! om een sneeuwpop te kunnen bouwen!!'. Mijn gedachten gingen meteen terug naar 1,5 jaar geleden, januari, waarin we slechts een paar weken na het ontslag van Cephas uit het ziekenhuis samen met mijn ouders naar Oostenrijk vertrokken voor een weekje wintersport. Het was het begin van een moeilijke periode, bleek achteraf. Tussen het snowboarden en weinig slapen door (wie gaat er dan ook op wintersport met 2 zulke jonge kinderen ;)) bereidde ik daar aan de keukentafel mijn zoveelste college voor. Mijn zwangerschapsverlof liep weer ten einde en ik zou weer gaan beginnen met mijn werk als docent in het HBO, met volle moed! Niet wetende dat deze vakantie niet het einde van een moeilijke tijd was (met Cephas in het ziekenhuis) maar juist het begin van een veel dieper liggende reis. Niet een van opgeluchte en frisse snowboard-afdalingen, maar met in de hoofdrol een onverwachte, kollosale sneeuwschuiver.
​
'Laten we een kerstfilm kijken!' , oppert mijn man. De winter lijkt ook bij hem te zijn neergedaald. 'Terwijl mama een lekker kopje koffie voor ons zet' knipoogt hij me toe. Terwijl de koffie loopt, de jongens zich met elkaar op de bank genesteld hebben en de eerste kerstversieringen op tv verschijnen zie ik hoe het licht van buiten de witte sneeuw weerkaatst en een bijzondere lichte witte gloed in ons huis verspreid. Het is winter, besef ik me nu ook.

​Het is bijzonder hoe een laagje sneeuw onze dagen kunnen veranderen. We hebben er herinneringen bij, we kruipen iets dichter tegen elkaar aan, we genieten van koffie alsof het langverwachte thee of gluhwein is. De koudheid buiten lijkt onze zoektocht naar warmte binnen nog meer aan te wakkeren. En dat is wellicht precies wat er in de afgelopen periode gebeurd is. Want terwijl de sneeuwschuiver alles waarvan ik dacht dat het me voor altijd warmte zou geven, op een onherkenbare koude hoop veegde, werd ons huis en ons gezin, steeds minder met tegenzin, mijn warme thuis. Je zou kunnen zeggen dat het vuur zich verplaatst heeft, van mijn vurige ambitie om een fantastische docent theologie te zijn en worden (maar wat in combinatie met ons bedrijf en gezin steeds meer offers begon te vragen) naar een klein maar duurzaam vlammetje in mijn hart dat zich heeft leren overgeven om genoegen te nemen met elke dag een beetje olie, waardoor ik in ieder geval zeker weet dat mijn vlammetje het vol houdt, en überhaupt blijft branden. Ik heb mijn grote vuur ingeruild voor kleine beetjes olie, elke dag weer. Broodkruimels en een kus van Cephas, een nieuw 'kunstje' van Ephraim, het eten dat op tijd klaar is en de kleine grote vreugde van een net opgevouwen was. Allemaal druppeltjes olie die mijn vuurtje door de dagen heen laat branden. Nu ik dit mezelf hoor zeggen schrik ik. Net opgevouwen was? Is dat nou werkelijk waar ik voor gemaakt ben? Waar ik zoveel jaar voor gestudeerd heb? Maar meer dan ooit in mijn leven ben ik aan het ervaren dat gevouwen was niet voor onderdanigheid en opgelegde burgerlijkheid staat, maar slechts liefdevolle en zorgzame handen representeren. Die van mij, als hoopvol struikelende moeder. Een moeder met ambitie, maar ook met een echt hart, en echte handen, die, om de echtheid te kunnen bewaren, maar beperkt in gebruik genomen kunnen worden. In ieder geval, bleek in mijn geval, niet door teveel dingen tegelijk.

Soms verplaatst vuur zich. Soms breidt het onverwacht uit en loop het uit de hand. En soms veranderd het van vorm, of in ieder geval van grootte. Want net toen ik dacht dat al het vuur wat ik altijd in mij had gehad plotseling leek uitgeblust en alles om mij heen leek afgebrand (zo kan het voelen met een burn-out), hebben mijn steeds kouder wordende verlangens mij de weg gewezen naar daar waar het nog warm was, en met mijn aanwezigheid ook nog warmer kon worden. Die plek bleek thuis.

​​Daar waar mijn jongens zich samen op de bank nestelen en ik met zoveel meer liefde koffie kan zetten. Maar vooral daar waar er meer dan genoeg tijd en ruimte is om iets op ontbrekende wortels te verzinnen, mocht er iemand -met heel veel emotie - om vragen ;). Voor nu is dat genoeg, want zoals ik ooit leerde: een kaarsje dat een ander kaarsje aansteekt hoeft niets van zijn eigen vuur te verliezen. En met inmiddels drie kleine kaarsjes in huis ...

​komen wij die winter wel door!
​

Foto's zijn uit januari 2017