​‘I have been armed for as long as I can remember, a veritable bunker of books and meals and drinks and to-do-lists- they looked like real life, but upon closer inspection they were my armor against it’.
 
(Shauna Niequist - Present over Perfect)

De ritjes in de trein op weg naar mijn werk in Zwolle zijn tegenwoordig ‘me-time’ momentjes. Ik lees in dat uurtje de boeken waar ik thuis bijna niet meer, of in ieder geval moeilijk aan toe kom.

Tijd heeft een andere wending gekregen sinds ik moeder ben. Tijd is niet meer iets dat ik ‘vol moet maken’, het liefst met mooie en prachtige, spannende en nieuwe mensen en dingen. Het lijkt soms iets te zijn geworden dat al ‘vol’ is, en waar ik tegenwoordig een ritme in moet blijven vinden om de verschillende (onder)delen van mijn leven een evenwichtig plekje te geven. Dus vooral niet (te)veel nieuwe dingen, maar voornamelijk vooraf bepaalde dingen. Een externe puzzel van 1.000 stukjes, waarvan ik zo vaak s’ochtends geen idee heb waar ik moet beginnen, of waar ik überhaupt gebleven ben. 

Gewoon, hup, op hun plek zetten. Letterlijk en figuurlijk. 

Mijn vader noemt het metselen. 

Het huis is al bepaalt, en ik metsel gewoon de stenen. Één voor één. 
Zonder me af te vragen of het huis ook anders kan, of mooier, of beter, of gewoon…leuker en origineler. 

Daar heb ik gewoonweg geen tijd (meer) voor.

Deze week, toen ik een paar dagen aan het uitrusten was bij mijn ouders vroeg ik me af hoe het komt dat ik zo uitgeput ben. Daar had ik ineens tijd voor. Is het de verwerking van een abrupte wending tijdens mijn zwangerschapsverlof? Is het mijn werk dat (na mijn verlof) ineens zoveel van me vraagt dat ik geen idee heb hoe en of ik het ooit klaar kan krijgen zonder s’nachts door te werken? Is het mijn perfectionisme dat zegt; ‘het huis moet ook altijd gepoetst en vooral eerst en altijd op orde’, terwijl ik in de praktijk voor mijn gevoel elke dag weer aan het ‘puin’ ruimen ben en er geen einde aan lijkt te komen. 

Tussen alle bakstenen door vang ik uiteraard ook af en toe een glimp op van mijn twee prachtige jongens en mijn lieve man. 

He maar wacht, die zouden toch, in volle glorie, centraal moeten staan? Daar ben ik toch juist zo hard voor aan het metselen? Elke dag weer?

Dus ik metsel en metsel en ik zie het einde nog niet in zicht. 
Terwijl ik me steeds meer frustreer over het feit dat ik, bekleed met cement en zere handen, door de vele stenen gedesoriënteerd geraakt ben. En me inmiddels zelfs afvraag of dat wat ik aan het bouwen ben,  überhaupt wel een huis aan het worden is.

Een huis waarvan ik niet eens meer weet of ik die wel zo graag wil bouwen. En of dat zelfs wel de bedoeling is.

-----------------------
Toen ik God vroeg om wijsheid over dit alles leek hij het volgende te fluisteren:

Lieve Anneleen, 
Mijn Koninkrijk bestaat niet uit bouwen. Maar uit zaaien en oogsten. De wereld laat ons zien dat we hoge torens moeten bouwen; steeds mooier en steeds groter. Om uiteindelijk te kunnen laten zien hoe sterk en goed en machtig we wel niet zijn. Maar in mijn koninkrijk moet er altijd eerst iets sterven voordat er groei plaatsvindt. 

Sterven en groeien. Zaaien en oogsten. 

Geen hoge torens, maar gewoon, net, precies,  genoeg: voor elke dag. 

Uitgeputte landbouwgrond komt van teveel oogsten en te weinig zaaien. Maar vooral ook, te weinig rust om het land weer tot herstel te laten brengen. 

Misschien, dacht ik,  moet ik mijn stenen maar eens inruilen voor rust. En ruimte. En geduld. 

En dan de handen die vrijkomen laten leren ontvangen in plaats van soms ook angstvallig, geven. 

En er dan, op vertrouwen, dat er weer gezaaid gaat worden. En uiteindelijk ook weer geoogst. 

Want hard werken, waarom doe ik dat eigenlijk? Omdat het nodig is? Of omdat ik wil laten zien hoe sterk en belangrijk en onmisbaar ik ben? Hoe hoger mijn toren hoe groter mijn kracht?

Even niet hard werken, om mijn kostbare grond weer even te laten uitrusten, de kans te geven te herstellen:  wat verlies ik daarmee?

‘In mijn koninkrijk moet er eerst iets sterven, voordat er weer iets kan groeien'. 

Mijn behoefte om mezelf te bewijzen: bedacht ik me. Laat ik die eens een tijdje in de grond stoppen. En dan, gewoon eens kijken wat er gebeurd.
 

'The great blessing of being a Christian is that we have both a reason for the journey that we are on, and a companion for it. We are not alone. We are not striving for acceptance, because we have already been accepted and forgiven.'

uit: Fit to Burst: Abundance, Mayhem, and the Joys of Motherhood

Gisteren in de kerk ging het over Genesis. Het eerste boek uit de bijbel waar God de fundamenten van Zijn Koninkrijk in heeft laten vastleggen. Het ging over de boom van kennis van goed en kwaad. En over hoe God ons mensen wijst op de Levensboom, in plaats van op de boom van kennis van goed en kwaad. Het was mij (en de spreker) nooit eerder opgevallen dat de laatste, en meest bekende boom niet alleen het kwade vertegenwoordigd (en vooral de kennis daarover), maar ook juist het goede. 

Het was een prachtige preek. Wat me is bijgebleven is vooral dat onze kennis van het goede voornamelijk in de weg staat om te putten uit de bron die God zonder moeite aan ons wil geven; de Levensboom die hij plantte náást de boom van kennis van goed en kwaad. Om altijd, en overal, meer dan genoeg van te (kunnen) eten. Zonder daarvoor eerst na te hoeven denken, te wikken en te wegen, naar andere meningen te hoeven luisteren alsof ze beter zijn dan die van onszelf,  of als antwoord op ons knagende geweten (vaak vol van oordeel over onszelf en vaak ook anderen). 

Ook het goede zónder God leidt uiteindelijk tot de dood. Of in ieder geval niet tot leven. 

Dat heb ik de afgelopen tijd meer dan ervaren. 

Want hoe heb ik de afgelopen maanden mijn best gedaan om mijn uitdagende werk te combineren met de (nieuwe) realiteit van ons gezin. De tijd in te halen die ik met Cephas gemist heb in het ziekenhuis, mijn hoofd en emoties weer op orde te krijgen na alles wat er toch eigenlijk wel echt gebeurd is. Ik heb gestreden, en volgehouden, gebikkeld en gewoon keihard gewerkt. Denkend dat ik daarmee het goede aan het doen was. Maar uiteindelijke leidde het tot iets wat meer lijkt op het kwade;


Ik ben uitgeput. 

Klaar met presteren en strijden en veel te hoge doelen halen. Klaar met to-do lijstjes die groter worden in plaats van kleiner en klaar met de vraag of het eigenlijk allemaal ooit wel af komt, want hey...hoe hard ik ook werk; er blijft nog steeds (en eigenlijk steeds meer!) liggen.

Ooit hoorde ik iemand zeggen; als je een te volle agenda hebt, dan staan er taken in die God je niet gegeven heeft. 

Wil Hij dat ik zo hard werk dat erbij neer val? Of wil hij gewoon dat rustig blijf lopen, of misschien zelfs wel gewoon...aan zijn voeten zit. 

Ik hoop zo hard, en steeds meer, op het laatste. 

-------------------

Gisteren na de kerk waren we in Harlingen. Lekker uitwaaien met vrienden en onze jongens. Ik voelde de zon op mijn gezicht en de wind in mijn haren. En ik dacht; ik ben hier, lopend op weg. En ik heb alles bij me wat ik nodig heb. Alsof God zei; laat die rugzak maar achter, ik geef je genoeg voor vandaag. En genoeg voor morgen. 

Geen to-do lijst of een overvolle agenda. 

Geen taken om in uit te blinken of steeds beter te presteren. 

Alleen een beetje zon, om me op te richten. En wat wind, om de dorre bladeren van me af te blazen.

Zon en wind, is dat niet genoeg om van te leven?

Voor de Levensboom waarschijnlijk wel, al had deze vast ook water nodig. 

Maar tijdens het wandelen werd ik eraan herinnerd waar ik die kan vinden:

'Mensen die van het water uit deze put drinken, zullen weer dorst krijgen. Maar mensen die hebben gedronken van het water dat ik Ik hun geef, zullen voor eeuwig geen dorst meer krijgen. Want het water dat Ik hun geef, zal in hen een bron worden waar water uit opborrelt dat eeuwig leven geeft'.
(Johannes 4:13-14)

En de wind?

 Het geknakte riet, dat breekt hij niet, en een kleiner wordende vlam zal hij niet doven:

'Dit is mijn dienaar die Ik uitgekozen heb.
Ik houd heel veel van hem en ik geniet van hem
Ik zal mijn geest op hem leggen en hij zal de volken over het oordeel vertellen. 
Hij zal geen ruzie maken en niet schreeuwen. 
Niemand zal op de pleinen zijn stem horen.
Een geknakte rietstengel breekt Hij niet af.
Een walmende olielamp blaast Hij niet uit.
Hij zal door het oordeel laten zien dat rechtvaardigheid overwint. 
En Hij zal alle volken hoop geven, omdat Hij hen zal redden.'
(Mattheus 12:18 - 21) 

Zon, wind en water. 

Meer dan genoeg om van te leven. 

Ik wil niet meer het goede doen, maar het juiste.

Me richten op dat wat Leven geeft en blijft geven. In plaats van alle dingen die kortstondig mijn diepste onzekerheden oppoetsen. 

Wat heb ik te verliezen?

Wellicht mijzelf. Maar daar is, in uitgeputte stand, sowieso niet veel van over. 


​Photocredit: Ruben van Vliet