​'Niet perfect is ook volmaakt '
​

Vandaag is zo'n dag waar je er liever niet teveel van hebt. Een 'beetje' griep is soms nog vervelender dan totaal geveld zijn. Dan is er namelijk geen andere optie dan gewoon vol overgave onder de warme dekens te kruipen. Maar nu het vakantie is, je 'ik heb hier eindelijk tijd voor' lijstje klaar staat om afgemaakt te worden en de jongens ook nog eens naar de opvang zijn, dan moet er eigenlijk ook gewoon wat gebeuren. 

Des te moeilijker vind ik het om toe te geven aan het feit dat mijn neus vol zit, mijn hoofd ook, en mijn lichaam eigenlijk (dan wel zachtjes) schreeuwt om een lange dag op de bank. Met een kop thee. En een kruik.

Waarom is ziek zijn zo moeilijk? Ligt dat voornamelijk aan hoe ik mijn snotneus gradeer, of is het de lat die boven mijn dag hangt (uiteraard door mijzelf opgehangen) ? 
Is ziek zijn überhaupt een optie als je een gezin hebt en er zoveel mensen afhankelijk van je zijn?

Sinds wanneer voelt een dag of twee op de bank (of hoeveel je er maar nodig hebt om je weer fit te voelen) als een doodzonde, en (als ik het vanuit mijn ongenuanceerde emoties beschrijf) gelijkwaardig aan het gevoel alsof de wereld vergaat?

Kan ik, klein en kwetsbaar (en ziek) op de bank niet tot mijn doel komen?

Of kan ik dat, daar, juist wel?

-----------------------------------

Vandaag las ik via een vriendin Psalm 21. Herschreven; een vrouwelijke versie. 
En tijdens het lezen besefte ik me..

Ja. Dit kan ook op de bank.

Psalm 21
How great is her joy in the victories you give
You have granted her the desire of her heart
And have not witheld the request of her lips
You welcomed her with rich blessings
and placed a crown of pure gold on her head
She asked for life and you gave it to her
length of days, for ever and ever
Through the victories you gave her glory is great
You have bestowed on her splendor and majesty
Surely you have granted her eternal Blessings
And made her glad with the joy of Your presence
For she trusts in the Lord
through the unfailing love of the most High

Of ik vandaag tot mijn doel ben gekomen?
'Nee' zegt mijn standaard. 'Het was allesbehalve perfect'
'Maar' fluistert een zachte stem.

Het was wel volmaakt. 

Door Hem. Die al het bovenstaande voor mij wil doen en daarmee mijn dag en leven vult. 
Met Zijn volheid, in plaats van mijn (toch al gefaalde) to-do-lijst.

En vertrouwen? Dat gaat uiteindelijk toch echt makkelijker op de bank, dan wanneer je zelf alles voor elkaar kunt krijgen. 



N.B. Alle dank aan Annedien die met haar posts telkens weer zoveel Waarheid in mijn leven spreekt!

'And think not that you can direct the course of love, for love, if it finds you worthy, directs your cause'
​
- Khalil Gibran

'We take this idea of love (being loved, rather than loving) with us into adulthood. Grown up, we hope for a re-creation of what it felt like to be ministered to and indulged. In a secret corner of our mind, we picture a lover who will anticipate our needs, read our hearts, act selflessly, and make everything better. It sounds “romantic,” yet it is a blueprint for disaster. '
​
- Alain de Botton, The Course of Love

Het is vandaag Valentijnsdag. Eigenlijk heb ik me nooit zo met deze dag bemoeid. De laatste keer was waarschijnlijk in de onderbouw op de middelbare school, toen er in mijn nabije omgeving chocolade hartjes werden uitgedeeld, en ik er uiteraard ook wel een wilde. De liefde in mijn leven nu is eigenlijk niets van alles wat Valentijnsdag beloofd; cadeautjes, kaartjes, Cupido? Hmm. Nergens gezien. Toch wel jammer, of juist niet?

Sjoerd Pieter en ik zijn al niet van die 'vier' mensen (mijn zusje herinnert ons elk jaar aan onze trouwdag, verkeringsdag én zelfs af en toe aan onze verjaardagen) maar een dag waarop de liefde met rode hartjes gevierd wordt...daar maakt mijn hart geen sprongetje van. Maar er wrijft blijkbaar ook iets bij mij.

Geen 'romantische' verrassingen dus. Totdat ik vanmorgen een podcast luisterde waarin Alain de Botton te gast was. Toevallig heb ik een tijdje geleden zijn filosofische roman Weg van Liefde gelezen, waarin hij oproept tot een herdefiniëring van de Liefde: de twee hoofdpersonen leren daarin uiteindelijk dat ze hun idee van wat liefde is moeten opgeven, om uiteindelijk echt lief te kunnen hebben.

En ineens dacht ik; Valentijnsdag! Dat is eigenlijk een hele mooie dag om de liefde te vieren. Maar dan niet die spannende, romantische en glinsterende versie, gesymboliseerd door rode hartvormige glitterballonnen. Nee, het lange, soms grijze en uitdagende kwetsbare pad van de liefde. Die mag van mij op vele dagen wel ingelijst worden!

Daarom, vandaag, een ode aan de liefde. Zij, die mij geschonken wordt, en die ik mag doorgeven.

----------------------------------------------------------
Ik weet niet of ik ooit echt in snelle liefde geloofd heb, maar het idee en gevoel van 'ultiem gekoesterd en gekend' worden zoals Alain de Botton beschrijft aan de hand van het voorbeeld van hoe wij omgaan met kinderen, dat is me natuurlijk altijd bij gebleven. Natuurlijk ging ik op zoek naar mijn soulmate, mijn man voor het leven, de vader van mijn kinderen, en hij die mij zoveel extra porties vreugde, blijdschap en passie voor het leven kon geven!

Uiteindelijk ook gevonden, in een fantastische friese krullenbol met wijze woorden en een hart van goud.

Maar dat de liefde iets zou zijn dat mij ook confronteerde met mezelf en mijn slechtste kanten naar boven deed drijven? Au, daar was ik in eerste instantie niet helemaal op voorbereid.

Gelukkig zijn we een aantal jaren na ons beginnende liefdesspectakel verder. En kan ik zeggen dat ik de strijd waarmee ik de liefde heb leren kennen, inmiddels vreugdevol kan omarmen. Want hoe mooi is het, iemand naast je te hebben die jouw slechtste kanten ziet en kent - kanten waar je zelf op vervelende en kwetsbare wijze nog achter moe(s)t komen - je tekortkomingen de ruimte geeft (lees; niet altijd accepteert! Amen daarvoor) en terwijl dat alles gebeurd, er gewoon ... is. En blijft.

Een veilige basis waar je mag stoeien en strijden en uiteindelijk, niet op hoeft te geven. Allesbehalve het sluimerende en onvolmaakte idee dat je een 'prachtige, mooie sterke vrouw bent. Zonder onvolkomendheden.'

Vandaag een ode aan die liefde, die zichzelf telkens weer laat zien en bewijst, juist op de momenten dat we haar gehoorzaam zijn.

Ik dank God dat wij beiden Hij die liefde IS in ons leven mogen kennen. Waardoor we niet bang hoeven te zijn dat er van haar ooit een tekort zal zijn, of dat ze volledig zal opdrogen.


----------------------------------------------------------------

Wij hebben Gods liefde, die in ons is, leren kennen en vertrouwen daarop. God is liefde. Wie in de liefde blijft, blijft in God, en God blijft in hem.
1 Johannes 4:16

Dus; heb je vandaag een uurtje? Luister dan even hier.

​Mirrors show us what we look like, not who we are.
 
 - Aaron Ferguson

Vorige week had ik een gesprek met een collega. Ze vroeg hoe het nu was, zo als moeder met twee kinderen. Nadat ik een heel verhaal had afgestoken hoe het mij veranderd had, hoe lastig het soms was, en hoe mooi ik het tegelijkertijd vond, keek ze me bezorgd aan; 'nou..dat lijkt me best intensief'. 

Ik schrok van haar opmerking. Had ik nu zo geklaagd dat dit haar conclusie was? Had, dat wat ik verteld had, dit bij haar opgeroepen? Ik besefte me ineens hoe ik op haar vraag geantwoord had; een lang verhaal met een grote opsomming van hoe mijn leven veranderd was, wat het allemaal met mij gedaan had, en hoe lastig het soms was om alles op tijd een plekje te geven, voordat de (aller)nieuwste fase zich alweer aandeed. Terugkijkend op mijn samenvatting, besefte ik dat mijn antwoord slechts over mij ging. Niet eens over mijn twee kinderen. Of het hebben van kinderen intensief was? Ja! Maar eigenlijk niet eens zijzelf, slechts dat wat ze mij de afgelopen tijd over mijzelf hebben laten zien, daarin lag het harde werken.

Ephraïm is een wervelwind. Zo is hij ook mijn leven binnengekomen. We gaven hem de naam 'ruach' mee, wat 'levensadem van God' betekent. Niet wetende dat het leven wat God ons wil meegeven, soms eerst wat storm met zich meebrengt, om de dorre takken en bladeren van ons af te 'blazen'. Ephraïm's intense beleving van het leven is een genot om mee te maken, maar tijdens het eten of het verschonen zorgt deze zelfde intensiteit vaak voor strijd. Als hij absoluut iets niet wil (wat bij intensiteit hoort), hoe ga ik daar dan mee om? Heel wat opvoedboeken en artikelen later is mijn conclusie; consequent en moedig. Wel zachtmoedig welteverstaan. Oh, en geduldig, dat ook. Hoewel ik in de veronderstelling was dat ik deze  eigenschappen aardig had ontwikkeld tijdens mijn leven, bleken ze in veel situaties met Ephraïm ineens serieuze grenzen (lees; een verrassend limiet) te hebben. Hoe geduldig was ik eigenlijk? En consequent of moedig? Wist ik eigenlijk wel wat dat inhield? 

Cephas is de rust zelve. Wederom geheel volgens de betekenis van zijn naam; een 'rots' in de branding. Zowel in ons gezin als in mijn eigen emoties. Cephas heeft niet zo snel ergens last van. Hij slaapt wanneer hij wil slapen, en piept als hij wat wil drinken. Tussendoor is alles prima, geen verrassende wendingen of moeilijke bochten; gewoon, heel...vredig. De vrede die Cephas uitstraalt, confronteert mij echter met mijn eigen onrust. Het lijkt soms alsof zijn stabiliteit, juist mijn chaos laat zien. Als ik hem in mijn armen heb, en zijn vrede omarm en toelaat, voel ik juist hoeveel onrust er soms eigenlijk in mij leeft.

Allebei mijn  jongens, wat een zegen en vreugde om van zo dichtbij van hun kleine (grote) leven te mogen genieten. En wat mooi hoe ze als spiegels in mijn leven mogen fungeren. 

Kinderen krijgen, is dat intensief? Nee, slechts confronterend. Want dat wat ze je over jezelf laten zien, dat is hard werken...


Gelukkig laten spiegels ons niet zien wie we zijn, maar vooral 'hoe' we zijn;
----------------------------------------------------------------------------------

For the creation waits in eager expextation for the children of God to be revealed
(Romeinen 8:19)

Dear friends, now we are children of God, and what we will be has not yet been made known. But we know that when Christ appears, we shall be like him, for we shall see him as he is. All who have this hope in him purify themselves, just as he is pure.
(1 Johannes 3:2-3)