|
One of the most beautiful qualities of true friendship is to understand and to be understood. - Lucius Annaeus Seneca
    
0 Reacties
Vandaag werd ik door mijn ouders hoopvol ingewijd in het babyzwemmen. Ik vond het maar niets. Zelfs niet toen er liedjes bij werden gezongen (Papa bij de inzet van Alle eendjes zwemmen in het water; 'mama, jij bent toch meegekomen voor het zingen van de liedjes? ;)) Het hele half uur kon er geen lachje vanaf (en als je mij een beetje kent is dat echt heel opvallend).
Gelukkig vond papa het wel leuk (zowel voor en na het zwemmen; 'mag ik nog een keer van de glijbaan?') en ontdooide ik langzaam. Zie hierboven een korte reportage in beeld. Getiteld: Hoe ik koning van het zwembad werd. 'I believe that what we become depends on what our fathers teach us at odd moments, when they aren't trying to teach us. We are formed by little scraps of wisdom.' - Umberto Eco, Foucault's Pendulum   
Lieve Ephraïm,
3 maanden ben je alweer! Mama is al een aantal keer half begonnen aan een blog, maar telkens is het er niet van gekomen. Waarschijnlijk omdat ik in dit nieuwe land met jou zoveel nieuwe dingen tegelijk leer, zie, doe en denk dat het ene thema nog niet is uitgedacht voordat er weer een nieuwe bezienswaardigheid tevoorschijn komt in de wondere wereld van het moederschap. Vroeger blogde ik hele verhalen als ik weer eens in een ander land terecht was gekomen. Mississippi, Thailand, Zuid-Afrika..hoe leuk was het om zo bewust en creatief bezig te zijn met het ontdekken van nieuwe dingen, mensen, gewoontes en vooral ook mezelf! Nu lijkt het even alsof het vaste land even onder mijn voeten is verdwenen en ik ronddobber op een zee die ik niet ken, varend naar een land dat zo in alles anders is dan alle de verre plekken en plaatsen die ik ooit heb bezocht en me heb eigen gemaakt. Het gekke is dat ik deze reis voor het eerst eigenlijk een beetje eng vind. Of nouja, niet comfortabel. Hoewel ik al die andere keren zo vaak niet kon wachten om mijn koffers te pakken, alles voor even (een paar maanden tot een jaar) achter me te laten om me te laten onderdompelen in een nieuwe cultuur en weer met zoveel nieuwe ervaringen en perspectieven thuis te komen, zit ik nu hier me te beseffen dat dit land van jou geen ver land is waar ik straks weer van terug keer, maar een plek waar ik op een bepaalde manier meer thuis hoor dan ik ooit in mijn eigen land ben geweest. Toen ik samen met je vader een leven begon, en dus ook nieuw land betrad, had het ook iets spannends en onbekends. De reis ging vanaf nu af aan niet meer alleen, maar samen met iemand! Op de een of andere manier ging dat toen zo vanzelf; mijn leven met je vader delen was zo leuk en vooral ook gezellig! (soms ook lastig, maar van het samen bergen beklimmen werd, en wordt, ons gedeelde land alleen maar mooier!). De eerste paar weken van jouw leven (en dus van ons drietjes) voelde dat ook zo. Alsof je er gewoon al die tijd al bij hoorde, alles ging eigenlijk heel natuurlijk; papa, jij en ik. Wat hebben we genoten van de lange ochtenden waarin we uren gewoon naar je konden kijken; jij als klein mensje op ons grote bed. De dagen waren lang en simpel, en daardoor ons leven ook. Maar sinds ik gisteren de deur achter me dicht deed om voor het eerst weer naar mijn werk te rijden (het is zelfs maar 2 dagen) voelde het alsof ik iets achterliet. Geen land, maar een kleine jongen, die nog zo van mij afhankelijk is. En precies, dat gevoel, dat ken ik niet. En dus dobber ik sinds gister een beetje rond. Met de vraag hoe dit land van jou eruit ziet, en hoe mijn bootje met spullen van voor jouw geboorte (een baan, ambitie voor zoveel dingen tegelijk, grote plannen voor de toekomst, een master in het trekken van mijn eigen plan, en mijn talent voor een structuur die chaos heet) daar gaat aanmeren en wat ik daar dan precies allemaal tegenkom. Moet ik bepaalde koffers achterlaten of gewoon reorganiseren? Heeft dat land meerdere havens of maar 1? Welke regels en wetten heeft jouw land? Kun je er dingen goed fout doen? Één ding weet ik zeker, en dat is dat ik er zo graag wil gaan wonen. Gelukkig weet ik; jouw land is er maar 1, en Hij, die jouw vormde (en ook mij!) houdt niet alleen wat onbekende losse eilandjes in zijn Hand, maar vooral de grote wereld waar ze allemaal, stuk voor stuk, deel van zijn. ja, mijn hand heeft de aarde gegrondvest, mijn rechterhand heeft de hemelen uitgehangen; roep ík tot hen; dan staan zij daar tezamen Jesaja 48:13 |
Over' Moederschap is Romeinen 12:1-2So here’s what I want you to do, God helping you: Take your everyday, ordinary life—your sleeping, eating, going-to-work, and walking-around life—and place it before God as an offering. Embracing what God does for you is the best thing you can do for him (...)
|
RSS-feed
