Dear Diary #3| The art of structure

“my heart has no bones, 
so, I wonder -- 
what is it that keeps it from collapsing in on itself
Love -- the same Love the that pulls me out of gentle slumber,
calls me into the shape of its desires, and holds me true….” 
― Kate Mullane Robertson

​Sinds de geboorte van Ephraïm heb ik soms het gevoel dat ik in een soort tweestrijd ben beland: to structure, or not to structure...
Het begint al met de bevalling; laat ik het op z'n beloop of gaan we volgens een uitgecalculeerde risico-analyse onze plannen bepalen dan wel bijstellen?  Daarna de kraamweek; structuur of geen structuur? Bezoek of geen bezoek? Borstvoeding op verzoek of volgens schema? En dan, als de kraamhulp weer naar huis gaat en niet meer terug komt, verlaat haar prachtig neergezette structuur ook weer. Althans, toen kwam dat weer bij ons in het takenpakket ;)

Structuur is iets wat ik in heel mijn leven al een ingewikkeld iets heb gevonden. Niet alleen ingewikkeld, zelfs een beetje gevaarlijk. Tijdens mijn studie antropologie leerde ik dat het uiteindelijk structuur is dat gedrag zo vormgeeft dat het overzichtelijk wordt en begrijpelijk, en dat er daardoor onder andere ook groei kan plaatsvinden. Maar is structuur niet net zo'n beperking voor ons mensen? Als we blijven hangen in onze eigen kaders en denkwijzen, als we over andere oordelen omdat ze niet in onze structuur passen, of als we onze structuren verheffen boven die van anderen, beperken we onszelf dan niet mateloos? Ook de mensen die wij totaal niet begrijpen hebben een bepaalde structuur, en door deze alleen al te leren kennen, ontdekken we (misschien voor het eerst?) dat we zelf structuur hebben, en daar wellicht toch ook best een beetje aan vast zitten.

Gelukkig ging ik eerst studeren; weg structuur. Een grote volledige vrijheid stond mij te wachten, waar ik ik alles, danwel ALLES zelf mocht gaan bepalen. Wat gaan we eten? Hoe laat sta ik op? Wanneer draai ik mijn was? Met wie spreek ik af, waar en wanneer? Welke vakken kies ik? Ga ik naar alle college's? Bij welke studentenvereniging sluit ik mij aan? Hoe zie ik mijn toekomst? Waar geef ik mijn geld aan uit?. Hoe ga ik om met mijn huisgenoten en hoe vaak kom ik nog naar huis?  Veel dingen deed ik anders (of in ieder geval op een nieuwe manier), andere dingen juist niet. Zo koos ik o.a. voor een grote backpackreis in m'n eentje naar Azië  en studeerde ik op eigen verzoek een half jaar in Zuid-Afrika. Ik koos voor een vrije bachelor waarin ik per periode mijn vakken kon bepalen en zo in mijn curriculum ook echt mijn hart kon volgen. Ik woonde met 5 fantastische huisgenoten, die als familie van mij werden, maar me tegelijkertijd ook zo vrij lieten en waarbij mijn andersheid (en zelfs eigenaardigheden ;)) juist zo gewaardeerd werden en deel werden van het grotere geheel. 

En dan ga je trouwen; weg structuur. Samen in één huis, één ritme en 2 agenda's. Twee levens zelfs, met allebei vrienden, interesses, hobby's en prioriteiten. Dan begint voor het eerst het -bewust- samenvoegen; mijn structuur langzaam ruilend voor de onze..het was niet altijd makkelijk maar het was uiteindelijk zo leuk! Samen met iemand een nieuwe structuur opbouwen, allebei met nieuwe nuances en zelfs wat compromissen; naar een structuur dat het huwelijk heet. Elkaar liefhebben als jezelf, sorry zeggen, vergeving vragen, je fouten durven toe te geven en open staan voor feedback en/of terechte kritiek. Maar ook; je grenzen aangeven, en leren kennen!, je eigenheid bewaken en je talenten breed blijven inzetten. Je laten blijven inspireren ook door anderen. En elkaar blijven bevragen en ontdekken. Ook onze individuele ontwikkeling staat in een huwelijk niet ineens stil. 

En dan kom ik terug bij die kraamhulp; weg structuur. 
Een klein groot mannetje dat leeft en huilt en vraagt en doet. En wij al proberend te achterhalen wat zijn behoeftes zijn en hoe we hem kunnen laten weten dat het goed is, en veilig. En dat we er voor hem zijn; altijd.

Met je man kon je nog onderhandelen; met je baby niet! ;)

En dan is het helemaal; weg structuur. Tenminste zo voelde dat voor mij. Het was een soort existentiële crisis waarin ik mij even bevond. Zelfs de kleinste basis die ik had gelegd leek even overhoop gegooid. Want zeg nou zelf; wat blijft er van je oude structuur over met chronisch slaapgebrek, in combinatie met de nieuwe rollen en taken die je met je man en ook op je werk, opnieuw verdeeld. Allemaal met als middelpunt een klein groot mannetje dat leef en huilt, en vraagt en doet. 

De eerste maanden stonden inderdaad in het teken van ons kleine grote mannetje, maar ik merk dat nu hij zichzelf (nu al!) steeds beter kan redden (hij kan aangeven wat hij wil - of ik begrijp het nu eindelijk ;) -, hij eet zijn eerste hapjes, hij kruipt op eigen initiatief de kamer rond en kiest zijn eigen blokjes uit de speeldoos) mijn structuur ook weer wat begint door te komen. 

En daar zat ik dan, afgelopen week; het huis was geveegd, de vaatwasser uitgepakt, Ephraïm was gebadderd en gevoed, en hij sliep inmiddels weer, en mijn kop koffie en letterlijk en figuurlijke adempauze was een feit. Ik was er weer! 

Heel, héél even had ik het gevoel dat er structuur was. En oh, héel, heel even leek die ooit zo gevreesde structuur mijn beste vriend. 

Helaas was het de volgende dag alweer voorbij, en besloot ik verder te gaan met waar ik was gebleven;

Blijven leren, blijven leven. 
Vallen, en opstaan. 
En vooral blijven geven. 
Blijven zoeken, blijven vinden
dat was structuur heet, of lijkt, telkens weer te hervinden.

Structuur is niet iets dat er is, het is iets dat wij - mogen!-  bouwen en creëren.
Dat wil ik mezelf zo graag blijven herinneren. In structurele, en minder structurele dagen ;)