Vaste grond

Het was afgelopen zomer waarin mijn zoontje van drie leerde fietsen. Zijn rode schoentjes hard-draaiend op de scheve trappers over een modderig zandweggetje, zijn ogen net zo verbaasd en glinsterend als die van zijn moeder. Fietsen hoorde nu officieël bij zijn leven. Een ervaring die hij nog niet eerder meegemaakt had: stevig doortrappen om in balans te blijven.

‘Wel voor je blijven kijken!’ riep ik hem nog na. Al slingerend kon hij zijn eigen enthousiasme niet meer goed bedwingen waardoor hij uitbundig om zich heen begon te kijken; voor zich, naast zicht, en achterom. Tot zijn knieën de grond raakten en hij van schrik ineen dook. Waarna hij, waarschijnlijk uit teleurstelling maar ook van de pijn, zachtjes begon te huilen. 

Ik kan me mijn eerste turn-wedstrijd nog herinneren. Als acht-jarige in een glimmend turn-pakje liep ik over de grote houten balk. Stralend van trots dat ik mijn zo-hard-op-geoefende- kunstjes aan het publiek mocht laten zien. Een radslag en een koprol, ook op de balk kon ik mijn evenwicht nu goed bewaren. Wat was ik blij en vrolijk dat ik met veel training mijn lat, letterlijk en figuurlijk, wat hoger had kunnen leggen. 
Daarna ging ik studeren en vloog ik mijn studententijd door. Er kwamen meer balken, leuke hindernissen en nieuwe uitdagingen waarbij ik mijn eigen kracht steeds specifieker leerde kennen. Waar was ik goed in, en wat kon ik voor de wereld gaan betekenen? Ik kreeg leuke banen, een liefdevolle man, een prachtig huis en toen … kinderen.

Mijn voorzichtig en langzaam opgebouwde evenwicht werd tijdens het nieuwe hoofdstuk ‘moeder worden en zijn’ totaal onverwacht en tot mijn grote verbazing ruw verstoord. Het was alsof ik de toe-geeïgende balken uit mijn jeugd en studententijd niet eens meer kon beklimmen, omdat er nu dagelijks van alle kanten aan mij getrokken werd. Als ik iets wilde doen, afmaken of überhaupt bereiken leek ik nu structureel te worden afgeleid door kleine dingen die mij van mijn ’grotere doel’ af leken te houden; mijn evenwicht bewaren om zo steeds hogere balken te kunnen beklimmen. 

Deze kleine dingen - nachtelijke onderbrekingen, een upgrade in alle huishoudelijke taken, onzekerheid, moeheid en kleine kinderen die constante zorg nodig hebben maakten het klimmen niet alleen zwaar, ze hielden me zelfs aan de grond.

Maar juist daar, met zere knieën van de pijnlijke val en de frustratie van het ‘oneindig proberen mijn oude latten weer te bereiken’ besefte ik me dat ik ooit ook zo begonnen was. Net als mijn zoontje hard-trappend op zijn groene fietsje, al slingerend over een modderig zandpad. En dat hij mij daar, als moeder, liggend op de grond, juist zo hard nodig had. 

Het moederschap heeft mijn evenwicht niet alleen veranderd, maar ook verschoven. De balken die ik zo graag weer wilde beklimmen om mijn evenwicht te (her)vinden heb ik na talloze verwoede pogingen vervangen door vaste, eenvoudige voeten op overzichtelijke grond. Pijnlijke grondsoms, maar ook heilige. Want nooit heb ik van zo dichtbij ervaren dat het liefhebben van anderen je zoveel zou kosten, dat je je leven daar voor zou gaan verliezen. Om het uiteindelijk, al knielend, voor je neus weer in volle glorie te vinden. 

‘Wat doet het pijn he, die harde grond’ fluisterde ik mijn zoontje toe. Wetende dat dit niet de laatste keer zal zijn dat hij zijn knieën eraan zou gaan bezeren. Leren fietsen leert je misschien wat evenwicht is, maar het is de grond eronder, die uiteindelijk voor echte stabiliteit zorgt. 

Deze column is geschreven voor en gepubliceerd in het magazine Precious & Beloved van Ark Media.