Filter van liefde.

'Love like you'll never be hurt'

Het is dinsdagochtend, 8.30. Sjoerd Pieter maakt me wakker met een wat verontwaardigde blik; 'eh, het is al half 9'. Cephas ligt naast ons nog heerlijk te slapen, en van Ephraïm hebben we ook nog niets gehoord. Heerlijk zou je denken, tot het moment dat we beseffen dat het dinsdag is, en de jongens dus vóór 9u op de opvang moeten zijn. Wat een 'Hé-yes-ik-heb-eindelijk-weer-eens-uitgeslapen'- ochtend had kunnen worden,  veranderde nu in een paar seconden in een 'ik-heb-haast-en-niemand-wil-meewerken' nachtmerrie. Ik sprint naar de keuken om de melk van die dag voor Cephas uit de vriezer te halen, met grote stappen stamp ik rond in huis; mijn mood is allesbehalve dat wat je na een zeldzame nacht doorslapen zou verwachten.  Snel kleden we de jongens aan, nog sneller kam ik mijn haar, en dan haal ik, met nog grotere stappen, de auto. 

De zon schijnt, we zijn nog nét op tijd. Maar ik ben allesbehalve in peace.
Ik ben gewoonweg heel erg chagerijnig. 

Sinds ik moeder ben lijkt het alsof alles wat er gebeurd, 3x zo hard binnenkomt. Vreugde, verdriet, teleurstellingen en schoonheid; ik kan eigenlijk overal wel om huilen. Het is alsof mijn zenuwen ineens niet meer veilig onder mijn huid verstopt zitten maar nu gewoon open en bloot bovenop mijn huid zijn geplakt, zodat alles wat er ook maar gebeurd, meteen binnen komt. Letterlijk en figuurlijk. 

Bam.

Die 'sorry-schat-ik-ben-de-wekker-vergeten-te-zetten' wordt ineens totaal overgenomen door het 'er-is-ook-helemaal-niemand-die-hier-meewerkt' gevoel. Ik vind ineens dat alles en iedereen mij tegenwerkt, dat alles ook vooral door iedereen komt, en dat mijn peace nu verstoord is door datzelfde alles en diezelfde iedereen.

Nu ik dit zo opschrijf schrik ik er van, ik kan er alleen niet een eerlijkere omschrijving van mijn wrede gevoel van maken. 

En dat terwijl ik die avond daarvoor nog aan Sjoerd Pieter vertelde hoe ik geïnspireerd was door een verhaal dat ik las van een vrouw die aan Jezus had gevraagd om haar iets te laten zien van Zijn lijden, en toen vertelde hoe iemand per ongeluk in haar gezicht spuwde om vervolgens te bedenken dat Jezus ook de mensen die dat bij hem deden, gewoon lief had, en bleef hebben.

Nu is er niet eens iemand die in mijn gezicht spuugt. .  Ik heb slechts last van een vergeten wekker, een man die ondanks alles de rust zelve blijft, een jongen die zijn schoenen niet aan wil doen terwijl de klok rustig doortikt. Maar toch, als ik de trap afloop, voelt het alsof ik het spuug van mijn gezicht moet wrijven.  

Nadenkend over dit hele tafereel, en mijn eigen ego die dit alles waarschijnlijk veroorzaakt, besef ik me dat alle praktische dingen helemaal niet zo spannend waren (Ephraïm wilde zijn schoenen - net wat later - wel gewoon aan, we waren nog gewoon op tijd, en ook al zou dat niet zo zijn, dan had ik gewoon op de opvang glimlachend mijn excuses kunnen aanbieden). Ik denk dat het spuug dat ik voelde vooral van mijzelf was. Het spuug dat eigenlijk zei; 'zie je wel, je hebt het niet allemaal op een rijtje, je bent weer te laat, je kunt het allemaal niet, je maakt er wederom een zooitje van'. En juist die spuug, die doet pijn, en die komt extra binnen, omdat ik elke dag weer geconfronteerd wordt met het feit dat hoe mooi ik het allemaal ook bedenk, en hoe hard ik er ook voor werk om het voor elkaar te krijgen, ik het eindresultaat, met twee geheel unieke kinderen, niet meer in de hand heb!

Ik ben dus op zoek naar een nieuwe filter voor mijn kwetsbare zenuwen.  Een beschermlaag die zowel alles wat er binnen komt, maar vooral ook alles wat er in reactie daarop,  weer uit komt, filtert. Spuug, onvervulde verlangens of niet waargemaakte verwachtingen; hoe erg zijn die eigenlijk en van wie komen ze in de first place?

Diezelfde vrouw uit het verhaal vertelde dat de uitdaging van het volgen van Jezus is dat je alles wat er op je afkomt kunt ontvangen door een filter van Christus' liefde, en als antwoord daarop, in alle omstandigheden, Zijn liefde weer kunt teruggeven. Soms betekent dat het aanbieden van je rechter wang, soms het genadevol ontvangen van een compliment in plaats van jezelf naar beneden te halen. Of gewoonweg kiezen om te  kijken naar wat er wel is, in plaats van niet. We hebben namelijk geen controle over hoe en wanneer er op onze wang wordt geslagen, of wanneer deze wordt gestreeld, en ook niet over wanneer we worden bedolven onder bevestiging of deze juist achterblijft of weggenomen. 

We kunnen alleen lief hebben en door dat te doen, Jezus vertegenwoordigen in een 'oog-om-oog, tand-om-tand' wereld en daarmee de boodschap van het 'jij vs. mij' omkeren met een compassie die zegt 'Hij én ik zijn voor jou'. Of je nu slaat of streelt, mij bevestigd of juist niet. 

Een filter van Christus' liefde dus.  Die, in dit geval,  zelfs mijn eigen spuug veranderd in fris water; om mijn gezicht in de ochtend mee te wassen en de dag, hoe haastig ook, schoon (en daarmee vol schoonheid) te kunnen beginnen.