'And if you, like me, have also internalized some twisted-up theology that this healing and restoration that Jesus offers are not for you, that you're a server in this great restaurant, a crew member aboard this lovely ship, then you are destined to exhaust yourself, tugging on the bootstraps of your soul, lifting something that was never meant to be carried alone' (Shauna Niequist) 'Just because you have the capacity to do something doesn't mean you have to do it. [Your talents and the things you are so passionate about] ; you must ask not only what fruit they bring to the world, but what fruit they yield on the inside of your life and heart' (Present over Perfect, Shauna Niequist) Ik zit hier in de tuin, een paar dagen te gast; bijkomen bij mij ouders. De plek die altijd thuis was, is het nu ook weer, voor even. Wat fijn dat ik hier nog steeds kan 'thuiskomen'. Pap zet het ontbijt en de koffie klaar, en maakt ondertussen de nieuwe zandbak gereed, mama knuffelt met de jongens, en ik, ik mag er gewoon even helemaal zijn. Geen starende volle wasmand, geen 'long-time-to-do' en 'al-zo-vaak-gefaald' lijstjes en geen dagelijkse of wekelijkse taken die ik mezelf heb toegeëigend, voor een paar hele lange, mooie, dagen. Nooit gedacht dat ik zo moe zou kunnen worden, dat het (bijna noodgedwongen) uitrusten tot mijn repertoire zou gaan gaan behoren. Ik weet nog steeds niet goed hoe ik in deze toestand terecht ben gekomen, maar ik weet wel dat het me aan het denken zet. En stil maakt. En onrustig. Zo stil dat ik tijd heb om boeken te lezen die over moeheid gaan. Want ik ben, naast het accepteren van mijn moe zijn, vooral op zoek naar antwoorden. In de bieb zag ik toevallig het boek Als je moe bent van Anselm Grün staan. Deze ligt nu, uitgelezen, op mijn schoot. Of ik antwoorden gevonden heb? Niet helemaal, maar de woorden op papier, die ik tijdens de door mijn vader gezette kopjes koffie in een tuinstoel in de zon, ongestoord, kon lezen...die waren goed voor mijn ziel. En precies die ziel, is volgens Anselm Grün datgene waar moeheid mij uiteindelijk naar toe leidt: 'De moeheid nodigt ons uit om andere accenten in ons leven te plaatsen en soms een andere richting in te slaan (...) Door onze moeheid dienen we de bodem van onze ziel te bereiken, daar waar de problemen van deze wereld geen toegang hebben, waar we één zijn met onszelf, één zijn met de wereld en één zijn met God (...) Daar, op de bodem van onze ziel, blijven we wakker. Maar het is geen gespannen wakkerheid, het is de wakkerheid van iemand die zijn lichamelijk en psychische moeheid toelaat (...) Als we ons rustig naar binnen richten, ontdekken we de wakkerheid die ons dingen laat zien zoals ze zijn. Daar waar we één zijn met onszelf. en (...) dingen laat zien zoals ze zijn. Dat raakte me. Want moe wordt je volgens Grün niet alleen van veel werken, maar vooral van 'los van jezelf' werken. Tuurlijk, het zijn tropenjaren. Twee kleine jongens, een man met een eigen zaak, nog steeds heel veel plannen en een hele leuke maar ook uitdagende baan. Veel werken is er inderdaad bij: er is ineens 'altijd' wat te doen. Nog net zoveel tijd, maar wel over zoveel meer dingen te verdelen. Past het allemaal nog wel? Moet er iets af? Of juist iets bij? Hoe hou ik het allemaal op het rit, en tegelijkertijd op orde? En..als ik dan zou moeten schrappen of kiezen.. wat wil ik dan precies doen? En wat kan ik precies doen? En hoe wil ik het precies doen? Allemaal vragen waar ik inmiddels dagelijks mee bezig ben. Want dat er iets moet gebeuren, is inmiddels wel duidelijk. Waar ik mezelf hier, zittend in de tuin, op betrap, is dat ik me voor de antwoorden op die vragen meestal naar buiten richt. Want.. Wat wil ik graag doen? (voor anderen) Wie wil ik graag zijn? (voor anderen) Hoeveel wil ik graag doen? (voor anderen) Op welke manier wil ik het graag doen? (voor anderen) Zo vaak heb ik mij de afgelopen jaren laten leiden door dat wat ik op mij 'af liet komen'. Uiteraard allemaal situaties en mogelijkheden die ik zelf heb opgezocht en gecreeërd. Externe prikkels en mensen waar ik zo graag wat mee, maar vooral ook voor, wilde doen. Jij hebt een probleem? Hier ben ik! Jij zoekt iets of hebt iets nodig? Hier ben ik! Jij hebt een leuk idee of initiatief? Hier ben ik! Wat begon als vreugdevolle gastvrijheid, lijkt zich nu rustig aan tegen mij te keren. De vrijheid in het woord gastvrij lijkt steeds minder groot te worden. Ik voel me steeds vaker gast in mijn eigen gezin. En hart. Mijn verlangen om gastvrij te zijn, ruimte in en van mezelf aan anderen te geven, lijkt sinds ik moeder ben bijna een persoonlijke wet geworden. Eén die ik mezelf (uiteraard ook door mijn veranderende omstandigheden) in steeds grotere mate, aan het opleggen ben. Waarschijnlijk juist omdat die waarde zo belangrijk voor me is (en is geweest), en ik daar altijd op een natuurlijke manier 'iets' mee kon bijdragen. Nu is mijn huis gevuld met twee prachtige jongens die 'constant' dingen van mij vragen. Het zou een succesverhaal moeten worden, maar toch werd het mij, in combinatie met alle andere dingen, toch teveel. Shauna Niequest verwoordt mijn strijd op dit moment prachtig: 'I used to overwork in order to feel important. What I'm learning now is that feeling important to someone else isn't valuable to me the way I thought it was. Feeling connected is very valuable. But feeling helpful (...) doesn't do it for me anymore'. Ik wil gastvrij zijn, en blijven, maar niet op een manier die ervoor zorgt dat ik uit angst om mijn gastvrijheid te verliezen, zelf de gast wordt. Allemaal vanuit het idee ik telkens iets in mezelf moet veranderen, om 'nodig' te zijn, en blijven. Want wat heb ik, nu ik zo moe ben, en dit alles op de bodem van mijn ziel vind, nodig? Terwijl ik dit schrijf zie ik Ephraïm voor me in zijn nieuwe zandbak. Voor hem een nog onbekende plek, die hij vol overgave mag gaan ontdekken. Met vieze handen, zonder schroom, helemaal onder het zand, schaterlachend. Hij gaat volledig zijn gang. Niets is te gek, alles mag geprobeerd worden. Wij staan er naast, en staan te genieten. Er is geen goed, er is geen fout, er is gewoon.. plezier.
Ik wil weer ruimte om glorieus te kunnen falen en nieuwe dingen te blijven ontdekken (want hoort dat niet bij een ontdekkingsreizigster in hart en nieren?). Ik wil weer een prachtige vrouw en vreugdevolle moeder worden, gastvrij, met een vol, en zelfverzekerd, hart. Eén met God, daardoor één met mijzelf en dat wat Hij allemaal in mij heeft gelegd, en daarna pas één met mijn omgeving. Niet angstvallig 'nodig' maar, gewoon, vol-ledig 'beschikbaar'. Want uiteindelijk is dat wat me zo moe maakt niet echt hard werken. Maar het niet-verbonden zijn. Met mezelf, mijn eigen hart, en daardoor ook niet, vol-ledig, met de ander. De Anneleen die ik zo graag wil zijn, strookt niet meer met de Anneleen die ik eigenlijk ben. Ik wil weer thuis komen en zijn bij mezelf, om daarna als gast, in vrijheid, bij anderen (in vreugde en verdriet) op bezoek te kunnen. Gast vrij dus. Dus, bij deze: (in de woorden van Niequist) 'I can do far less than I originally believed. And I'm reveling in the smallness of my capacity. This is it. This is who I am. This is all I have to give you. It's not a fire hose, unending gallons of water, knocking you over with force. It's a stream, tiny, clear, cool. That's what I have to give, and that small stream is mine to nurture, to tend to offer first to the people I love most, my first honor and responsibility.' Hier, in deze tuinstoel, op de bodem van mijn ziel, liggen drie dingen te wachten om zachtjes ontrafelt te worden en daardoor (weer) te gaan bloeien. Ik ben genoeg. En ik ben vrij. En ...! Ik ben hier niet om de lasten van de wereld te dragen; ik ben hier slechts, te gast.
1 Reactie
Eline
6/4/2017 11:58:32 am
lieve Anneleen,
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Over' Moederschap is Romeinen 12:1-2So here’s what I want you to do, God helping you: Take your everyday, ordinary life—your sleeping, eating, going-to-work, and walking-around life—and place it before God as an offering. Embracing what God does for you is the best thing you can do for him (...)
|