Gebroken wit

'The proper perspective to maintain is that we are here for only one purpose--
​to be captives marching in the procession of Christ’s triumphs.'

Oswald Chambers
​

De wind blaast door het raam. Ik voel de kou van de plastic ziekenhuismatras onder mijn opgetrokken benen. Het laken dat half over mijn bed ligt zit vol kreukels. Voor mij een monitor met voortdurende bewegingen. Tegenover mij vale gele muren en een gordijn. Daarnaast een bedje, met een kind. Mijn kind. Een hoopje leven omgeven door slangetjes. Vijf weken oud en doodziek.

Ik weet niet meer precies wat ik in die tijd allemaal gevoeld heb en gedacht. De dagen en uren in het ziekenhuis voelen als een vage, grijze herinnering. Met af en toe hele specifieke kleuren. Het paarse buisje in de miniscule naalden, de kraakwitte spuugdoekjes om zijn lijfje gewikkeld, de donkerrode gordijnen op onze kamer in het Ronald MacDonald huis en de helderblauwe kleur van de plastic en koude ziekenhuismatras.

Het leven van jou als tweede zoon begon als een sprookje, een ‘er was (in)eens’ een kleine jongen, zo snel  geboren dat je door je vader eigenhandig werd opgevangen in de douche. Een klein, nieuw sprookje in een ander sprookje; een fijn huwelijk, een net gebouwd huis, een sprankelende eerste zoon in een samenvallend plaatje. Ons leven was heel. Er kon zo een lijstje omheen. Af en klaar om ingekleurd te worden.

Dat zo’n klein mensje, zo gaaf en geliefd, zo ziek kon worden, had ik dan ook nooit in mijn verhaal willen weven. Maar het moest, want het was gebeurd. Jij was echt zo ziek geworden, dat je lichaam te zwak werd om zelf nog te kunnen ademen. Je spieren zo strijdbaar dat ze door medicatie moesten worden platgelegd. En je lijfje zo uitgeput dat het vechten door een apparaat moest worden overgenomen.

Die twee weken, met hoewel een goed einde zoals een sprookje betaamd, brak echter mijn grotere, overkoepelende sprookje in tweeën. Letterlijk en figuurlijk. Want de lijntjes van ons leven die klaar stonden om te worden ingekleurd waren niet meer zo netjes afgebakend als de lijntjes waarbinnen ik als kind had leren kleuren. Netjes binnen die lijntjes kleuren om een mooie tekening te krijgen lukt ineens niet meer zo goed met lijnen die niet af zijn en lijken, die pijn doen en gewoon nog geen einde kennen. En naast de mooie lichte kleuren, moesten er ineens ook lelijke en donkere in onze tekening  worden verwerkt.

Ik zit naast je op de grond. Je lacht en straalt en bent tegelijkertijd gefrustreerd. Door een hersenbloeding na je opname, waarschijnlijk door de medicijnen, is je lijfje ook nog halfzijdig verlamd geraakt. Er is hoop zegt de dokter, want jouw hersencellen zijn nog zo in de maak dat er nog genoeg nieuwe verbindingen kunnen worden gelegd. Maar dit is nu in jouw kleine grote leven en ontwikkeling een dikke zwarte lijn geworden, waar ik ook nog eens omheen moet kleuren.

Vroeger gooide ik mijn minder mooie tekeningen gewoon weg. Verkreukelen en weer een nieuwe. Totdat het mooi en ‘goed genoeg’ was. Totdat het plaatje klopte. Maar de lijnen die nu op papier staan, daar weet ik even geen raad meer mee. Naast de ingewikkelde en rafelende zwarte strepen mengen verschillende emoties de kleuren tot  pigmenten die ik niet ken. Ons leven tekenen is niet alleen maar leuk meer; een avontuur op weg naar een mooiere tekening. Het is een onzeker proces geworden, waarvan ik het eindresultaat niet meer kan inschatten en waarvan ik me dagelijks afvraag of het resultaat wel goed genoeg is.
Vandaag besloot ik voor het eerst mijn tekening voorzichtig op te bergen. Deze keer niet uit frustratie maar uit een weloverwogen keuze. Ik besefte me namelijk dat mijn ingekleurde sprookje een zelfbedacht verhaal was. Over hoe het leven zou moeten zijn, en op de één of andere manier niet meer is. Alle bloed, zweet en tranen die ik in het perfectioneren van mijn plaatje stop, waar gaan die eigenlijk naartoe?

 
In wie zijn tekening ben ik eigenlijk Getekend?
In welk Grote verhaal krijgt mijn plaatje een plek?
En als de Grote Schilder daarvan besluit om voor mijn leven gebroken wit te gebruiken en lijnen die in zijn Schilderij wél bij elkaar passen, wie ben ik dan om te zeggen; ik ben een grotere kunstenaar dan Hij. 



Deze blog is geschreven naar aanleiding van een opdracht voor een schrijf twee-daagse van ARK MEDIA.