‘Wees niet bang, want ik zal je vrijkopen, ik heb je bij je naam geroepen, je bent van mij!’ - Jesaja 43:1 ‘Anne-leeeeen’! Mijn jongste zoon van 2,5 roept mij tegenwoordig bij mijn eigen naam. Geen mama, geen memmie, geen andere vorm dat mij herinnert aan de belangrijke taak die ik dagelijks voor hem vervul. Nee, gewoon Anneleen. Dat is dus ook huilend, liefkozend, af en toe krijsend en grappend. Ik heb er heel lang aan moeten wennen, of eigenlijk, wilde ik er niet eens aan wennen. Het deed me stiekem zelfs een beetje pijn. Waarom noemt hij mij niet gewoon Mama?
Lopend in de speeltuin zag ik mensen kijken; als hij mij geen mama noemde, dan was ik wellicht een oppas of gastouder. Dat voelde toch een beetje ongemakkelijk, of misschien gewoon wel een beetje verdrietig. Want ik was toch wel echt zijn ‘mem’. Dat is een speciale taak die ik heb en die ik elke dag weer met volle overgave en liefde uitvoer. Dat daar een naam bij hoort is eigenlijk ook wel heel prettig, besefte ik me met deze wisseling van aanduiding door hem. Het was op een avond dat ik er wel een beetje klaar mee was. Ik probeerde op allerlei manieren voor de zoveelste keer uit te leggen (en voor te doen) dat mama toch echt mijn naam was. Maar hij bleef volhardend. Anneleen was het, en zou het, waarschijnlijk nog lange tijd, gewoon blijven. Tijdens de redactie-vergadering van deze Wijnpers editie hadden we het over warme herinneringen aan de kerk. Iemand gaf aan dat ze het zo bijzonder vond dat Richard haar naam nog kende toen ze voor de tweede keer in de kerk kwam. Dat was zo bijzonder en waardevol geweest. Daardoor had ze zich zo welkom, en ook gekend gevoeld. Het was alsof God tot mij fluisterde: ‘Anneleen’, dat is jouw naam. En elke keer als je zoontje jou bij je naam noemt, dan roept hij niet jouw rol, of jouw taak, of alles wat je wellicht denkt te moeten zijn als moeder. Dan roept hij ‘jou’. Ik was ontroerd en tegelijkertijd verrast. Deze wending van een tot nu toe onoplosbare gang van zaken had ik niet zien aankomen. Mijn eigen zoon noemt mij bij mij naam. En elke keer als hij dat doet, dan herinner ik me weer dat hij ‘mij’ roept. En kent. En ja, ik ben zijn mama. Maar ik ben nog zoveel meer! Die avond googelde ik wat mijn naam eigenlijk betekent. En daar stond het; ‘ Geschenk van God’. Dat had mijn moeder moeten weten, toen ze mij destijds Anneleen noemde. Want ze kent God helemaal niet. Maar Hij, mij, ...blijkbaar ...wel!
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Over' Moederschap is Romeinen 12:1-2So here’s what I want you to do, God helping you: Take your everyday, ordinary life—your sleeping, eating, going-to-work, and walking-around life—and place it before God as an offering. Embracing what God does for you is the best thing you can do for him (...)
|