'In the process, in the waiting, You're making melodies over me' - Shepherd, Bethel Music De afgelopen weken waren eigenlijk best wel een beetje zwaar. Chronisch slaaptekort door een klein mannetje dat s’nachts vaak wakker wordt in combinatie met een nieuwe baan in het onderwijs (incl. chronisch actieve kinderen) bleek toch een hele opgave. Alle ballen die erbij zijn gekomen doordat ik weer ben gaan werken wogen in combinatie met de aanwezigheid van een gezonde zoon ineens extra zwaar! Anneleen, manager 2.0? Wie had dit bedacht? Moeder zijn in combinatie met een baan? Was dit uberhaupt mogelijk? Of was ik de enige die hier zoveel moeite mee bleek te hebben? Toen ik van school naar huis liep en me afvroeg hoe en óf ik dit eigenlijk allemaal wel ging redden kreeg ik van een vriendin het nummer Shepherd (Bethel Music) doorgestuurd. Terwijl ik de tekst beluisterde besefte ik me eigenlijk hoe moe ik was. En uitgeput. En ook, wat ik zo graag zelf weer even wilde zijn; Kind. Maar gelukkig, bedacht ik me ineens; ben ik dat ook! Een kind van God, mijn grote Vader die altijd met open armen klaar staat om met mij te knuffelen. Als ik vrolijk ben, en chagerijnig/moe. Hij ziet al mijn nieuwe ballen en mijn (on)zekerheid deze op een goede manier te combineren. Mijn Vader is iemand die hoe dan ook van mij geniet; als ik wakker word en ga slapen, van mijn kleine lachjes tot mijn grappige dingen en die, als het nodig is, liedjes voor mij en over mij zingt, met teksten dat het Goed is, en komt. In the process In the waiting You're making melodies over me And your presence is the promise For I am a pilgrim on a journey Ik ben een Kind met een kind. En dat maakt leven met dingen die ik nog niet zo goed kan of weet, zoveel minder spannend. You will lift my head above the mighty waves You are able to keep me from stumbling And in my weakness you are the strength that comes from within Good shepherd of my soul Take my hand and lead me on Shepherd - Bethel Music
0 Reacties
The glory of the young is their strength; - Proverbs 20:29 Toen Levi bij ons thuis kwam nadat zijn ouders een koffiezet apparaat hadden gekocht bij Sjoerd Pieter 'wilde hij hier wel wonen!'. Wonen ging niet, maar logeren mocht altijd! Een aantal weken daarna in de kerk vroeg hij zijn moeder om meteen maar even een afspraak te maken. Zo gezegd zo gedaan. Levi kwam (op zijn initiatief) 2 nachten logeren!
Hij heeft vol overtuiging gefietst op zijn kamer (daar stond een nog nooit gebruikte active bike ;)), koprollen gemaakt op zijn grote bed, stofzuigers verkocht en afgerekend in de winkel, pannekoeken gebakken, en een heel bord vol rode kool gegeten. Leergierig, onbevangen en vol initatief! De foto's spreken boekdelen ;) The last three weeks we had to privilidge to welcome Anette (Estland) to our home! She is studying at Stenden and moved in till she found a place of her own. Thank you Anette! We had so much fun having you around! Your blue cheese pasta with sesame seeds was one to remember! Thank you for all the cuddles with Ephraïm, our conversations at the diner table and getting to know you! We wish you a great time and unforgettable experience as a student in Leeuwarden!
One of the most beautiful qualities of true friendship is to understand and to be understood. - Lucius Annaeus Seneca Vandaag werd ik door mijn ouders hoopvol ingewijd in het babyzwemmen. Ik vond het maar niets. Zelfs niet toen er liedjes bij werden gezongen (Papa bij de inzet van Alle eendjes zwemmen in het water; 'mama, jij bent toch meegekomen voor het zingen van de liedjes? ;)) Het hele half uur kon er geen lachje vanaf (en als je mij een beetje kent is dat echt heel opvallend).
Gelukkig vond papa het wel leuk (zowel voor en na het zwemmen; 'mag ik nog een keer van de glijbaan?') en ontdooide ik langzaam. Zie hierboven een korte reportage in beeld. Getiteld: Hoe ik koning van het zwembad werd. 'I believe that what we become depends on what our fathers teach us at odd moments, when they aren't trying to teach us. We are formed by little scraps of wisdom.' - Umberto Eco, Foucault's Pendulum Lieve Ephraïm,
3 maanden ben je alweer! Mama is al een aantal keer half begonnen aan een blog, maar telkens is het er niet van gekomen. Waarschijnlijk omdat ik in dit nieuwe land met jou zoveel nieuwe dingen tegelijk leer, zie, doe en denk dat het ene thema nog niet is uitgedacht voordat er weer een nieuwe bezienswaardigheid tevoorschijn komt in de wondere wereld van het moederschap. Vroeger blogde ik hele verhalen als ik weer eens in een ander land terecht was gekomen. Mississippi, Thailand, Zuid-Afrika..hoe leuk was het om zo bewust en creatief bezig te zijn met het ontdekken van nieuwe dingen, mensen, gewoontes en vooral ook mezelf! Nu lijkt het even alsof het vaste land even onder mijn voeten is verdwenen en ik ronddobber op een zee die ik niet ken, varend naar een land dat zo in alles anders is dan alle de verre plekken en plaatsen die ik ooit heb bezocht en me heb eigen gemaakt. Het gekke is dat ik deze reis voor het eerst eigenlijk een beetje eng vind. Of nouja, niet comfortabel. Hoewel ik al die andere keren zo vaak niet kon wachten om mijn koffers te pakken, alles voor even (een paar maanden tot een jaar) achter me te laten om me te laten onderdompelen in een nieuwe cultuur en weer met zoveel nieuwe ervaringen en perspectieven thuis te komen, zit ik nu hier me te beseffen dat dit land van jou geen ver land is waar ik straks weer van terug keer, maar een plek waar ik op een bepaalde manier meer thuis hoor dan ik ooit in mijn eigen land ben geweest. Toen ik samen met je vader een leven begon, en dus ook nieuw land betrad, had het ook iets spannends en onbekends. De reis ging vanaf nu af aan niet meer alleen, maar samen met iemand! Op de een of andere manier ging dat toen zo vanzelf; mijn leven met je vader delen was zo leuk en vooral ook gezellig! (soms ook lastig, maar van het samen bergen beklimmen werd, en wordt, ons gedeelde land alleen maar mooier!). De eerste paar weken van jouw leven (en dus van ons drietjes) voelde dat ook zo. Alsof je er gewoon al die tijd al bij hoorde, alles ging eigenlijk heel natuurlijk; papa, jij en ik. Wat hebben we genoten van de lange ochtenden waarin we uren gewoon naar je konden kijken; jij als klein mensje op ons grote bed. De dagen waren lang en simpel, en daardoor ons leven ook. Maar sinds ik gisteren de deur achter me dicht deed om voor het eerst weer naar mijn werk te rijden (het is zelfs maar 2 dagen) voelde het alsof ik iets achterliet. Geen land, maar een kleine jongen, die nog zo van mij afhankelijk is. En precies, dat gevoel, dat ken ik niet. En dus dobber ik sinds gister een beetje rond. Met de vraag hoe dit land van jou eruit ziet, en hoe mijn bootje met spullen van voor jouw geboorte (een baan, ambitie voor zoveel dingen tegelijk, grote plannen voor de toekomst, een master in het trekken van mijn eigen plan, en mijn talent voor een structuur die chaos heet) daar gaat aanmeren en wat ik daar dan precies allemaal tegenkom. Moet ik bepaalde koffers achterlaten of gewoon reorganiseren? Heeft dat land meerdere havens of maar 1? Welke regels en wetten heeft jouw land? Kun je er dingen goed fout doen? Één ding weet ik zeker, en dat is dat ik er zo graag wil gaan wonen. Gelukkig weet ik; jouw land is er maar 1, en Hij, die jouw vormde (en ook mij!) houdt niet alleen wat onbekende losse eilandjes in zijn Hand, maar vooral de grote wereld waar ze allemaal, stuk voor stuk, deel van zijn. ja, mijn hand heeft de aarde gegrondvest, mijn rechterhand heeft de hemelen uitgehangen; roep ík tot hen; dan staan zij daar tezamen Jesaja 48:13 |
Over' Moederschap is Romeinen 12:1-2So here’s what I want you to do, God helping you: Take your everyday, ordinary life—your sleeping, eating, going-to-work, and walking-around life—and place it before God as an offering. Embracing what God does for you is the best thing you can do for him (...)
|