Jojanneke heb ik leren kennen via de kerk, en toen in april het bijna tijd was voor de geboorte van hun eerste kindje bood ik aan om voordat het zover was nog even wat foto's te maken van o.a. haar prachtige buik! Zo gezegd zo gedaan en op een prachtige woensdagmiddag fietste ik richting haar huis. Daar stond ze me al op te wachten en hebben we alvast wat foto's gemaakt.
Daarna een mooie wandeling door de Potmarge! We hebben genoten van het zonnetje en de blijde verwachting waar ze in verkeerde ;). Niet wetende dat die avond haar dochter van zich zou laten horen, en de volgende ochtend er een prachtig kindje in haar armen lag! Gefeliciteerd Jojanneke! Veel zegen voor jou en je gezin toegewenst! Terwijl Sjoerd Pieter in Schotland zat met de 4Musketiers besloten Margreet en ik dat het tijd was voor een fijn weekendje weg, samen. We mochten in een huisje van haar schoonouders op Texel verblijven, en we ontmoetten elkaar in Den Helder om samen de boot te nemen. Ephraïm uiteraard ook mee, wat voor heel wat taferelen heeft gezorgd in de stacaravan, maar wat hebben we genoten van elkaar's verhalen, leven en kwetsbaarheid!
Ik dank God voor vriendinnen die met je meelopen in alle fase(s) van je leven, die je zien lachen maar ook zien huilen. En waarbij je je toch altijd gezegend en gezien voelt! Bedankt lieve Margreet voor wie je bent! Ik kijk uit naar ons volgende avontuur(tje) :) 9 months in .... 9 months out!Wat vliegt de tijd!
Al negen maanden maak jij ons leven mooier! Met je aanstekelijke lach je onuitputtelijke streken je knuffels in de vorm van bijtkusjes je ontdekkingstochten langs alle stopcontacten je getrommel op tafel je klappende handjes als de muziek aan moet en je swingende heupjes als de muziek aan staat ..en dan ook nog die zwaaiende hand naar ieder die het maar wil zien! ;) Vanaf nu langer uit mijn buik dan erin. Het is genieten! “Life has its rhythm and we have ours. They’re designed to coexist in harmony, so that when we do what is ours to do and otherwise let life be, we garner acceptance and serenity " - Victoria Moran Vanuit mijn nieuwe werk als HBO docent bij de opleiding Theologie kwam ik in aanraking met Tirza Roor, van Chaoscoach. Alsof het zo had moeten zijn! Ik was al een tijdje Pinterest en het hele wereld wijde web aan het afspeuren naar simplify + time-management tips, hoe-breng-ik-structuur-in-mijn-leven ideeën en gouden regels rondom rust, ruimte, regelmaat. Ik had haar creatieve ideeën en prachtige concepten al een paar keer langs zien komen op Facebook, maar via het telefoon contact dat we hadden (aanrader: bellen is zoveel leuker dan mail!) nodigde ze me uit voor de online module LEVEN VANUIT RUST. Zondagavond (zie vorige blog ;)) was het dan zover. Het zou ongeveer 2 uur gaan duren. Mijn thee stond klaar, Sp's zelfgebakken cake ook. En met mijn kleurpotloden en pennen in de aanslag zat ik verwachtingsvol voor de computer. Een heerlijke reis langs de (cruciale!) verschillen tussen ritmes en routines, dag- en week-indelingen en het opschrijven van mijn eigen situatie ter vergelijking met mijn rust-en-ruimte wensen later, glunderde ik van top tot teen! Dit is helemaal niet zo moeilijk!! Gepassioneerd was ik mijn weken aan het inkleuren (inspannen, ontspannen, werk, kinderen, sporten, God etc.) en terwijl de vakjes zich vulden dacht ik; eigenlijk gaat het al best wel goed! Wat me vooral is bijgebleven is haar concept van het GOLDEN HOUR. Dat zijn de twee uren van de dag die het meest cruciaal en daarmee ook bepalend zijn! Het eerste uur is het uur direct nadat je wakker wordt, het tweede uur, het laatste uur voordat je gaat slapen. Wat doe je dan? Begin je de dag met de belangrijkste dingen? En eindig je je dag in rust? Sluit je alles rustig af? Helemaal geïnspireerd heb ik voor mezelf een invulling van mijn GOLDEN HOURS gemaakt! De aankomende 30 dagen staan in het teken van deze nieuwe routine, waardoor mijn dag (tadaaaa) vanzelf al meer ritme krijgt! >> HET PLAN 8.00u opstaan douchen thee zetten + kaarsje + muziekje aan bijbelstudie (ik was al begonnen met Jouw hart, God's huis i.v.m de vastentijd) 9.00u Ephraïm wakker maken; dan kan de dag beginnen!! (want dan ben ik er al, in plaats van dat de start van de dag me overkomt en hij mijzelf meeneemt bij het wakker worden van Ephraïm ;)) 21.00 opruimen (15 min) douchen + kleren klaarleggen naar bed + kaarsje aan en tot (uiterlijk) 23.00 lezen Als het s'ochtends gelukt is, stuur ik een goede vriendin van mij een vinkje via de app (ook een tip van Tirza). Kan ze mooi meekijken en mij aanmoedigen! Image by; Chaoscoach Wil je meer weten over de tips en ideeën van Chaoscoach? Of wil je ook de online (light) module volgen? Neem dan contact op met Tirza ! Dit voorjaar nog komt er een uitgebreide module online.
Nu al een aanrader! Maar over 30 dagen volgt uiteraard een update van het echte leven met GOLDEN HOUR(S) ;) Voor nu vooral aan jullie de vraag; welke ritmes en routines hebben jullie in je leven? “my heart has no bones, so, I wonder -- what is it that keeps it from collapsing in on itself Love -- the same Love the that pulls me out of gentle slumber, calls me into the shape of its desires, and holds me true….” ― Kate Mullane Robertson Sinds de geboorte van Ephraïm heb ik soms het gevoel dat ik in een soort tweestrijd ben beland: to structure, or not to structure...
Het begint al met de bevalling; laat ik het op z'n beloop of gaan we volgens een uitgecalculeerde risico-analyse onze plannen bepalen dan wel bijstellen? Daarna de kraamweek; structuur of geen structuur? Bezoek of geen bezoek? Borstvoeding op verzoek of volgens schema? En dan, als de kraamhulp weer naar huis gaat en niet meer terug komt, verlaat haar prachtig neergezette structuur ook weer. Althans, toen kwam dat weer bij ons in het takenpakket ;) Structuur is iets wat ik in heel mijn leven al een ingewikkeld iets heb gevonden. Niet alleen ingewikkeld, zelfs een beetje gevaarlijk. Tijdens mijn studie antropologie leerde ik dat het uiteindelijk structuur is dat gedrag zo vormgeeft dat het overzichtelijk wordt en begrijpelijk, en dat er daardoor onder andere ook groei kan plaatsvinden. Maar is structuur niet net zo'n beperking voor ons mensen? Als we blijven hangen in onze eigen kaders en denkwijzen, als we over andere oordelen omdat ze niet in onze structuur passen, of als we onze structuren verheffen boven die van anderen, beperken we onszelf dan niet mateloos? Ook de mensen die wij totaal niet begrijpen hebben een bepaalde structuur, en door deze alleen al te leren kennen, ontdekken we (misschien voor het eerst?) dat we zelf structuur hebben, en daar wellicht toch ook best een beetje aan vast zitten. Gelukkig ging ik eerst studeren; weg structuur. Een grote volledige vrijheid stond mij te wachten, waar ik ik alles, danwel ALLES zelf mocht gaan bepalen. Wat gaan we eten? Hoe laat sta ik op? Wanneer draai ik mijn was? Met wie spreek ik af, waar en wanneer? Welke vakken kies ik? Ga ik naar alle college's? Bij welke studentenvereniging sluit ik mij aan? Hoe zie ik mijn toekomst? Waar geef ik mijn geld aan uit?. Hoe ga ik om met mijn huisgenoten en hoe vaak kom ik nog naar huis? Veel dingen deed ik anders (of in ieder geval op een nieuwe manier), andere dingen juist niet. Zo koos ik o.a. voor een grote backpackreis in m'n eentje naar Azië en studeerde ik op eigen verzoek een half jaar in Zuid-Afrika. Ik koos voor een vrije bachelor waarin ik per periode mijn vakken kon bepalen en zo in mijn curriculum ook echt mijn hart kon volgen. Ik woonde met 5 fantastische huisgenoten, die als familie van mij werden, maar me tegelijkertijd ook zo vrij lieten en waarbij mijn andersheid (en zelfs eigenaardigheden ;)) juist zo gewaardeerd werden en deel werden van het grotere geheel. En dan ga je trouwen; weg structuur. Samen in één huis, één ritme en 2 agenda's. Twee levens zelfs, met allebei vrienden, interesses, hobby's en prioriteiten. Dan begint voor het eerst het -bewust- samenvoegen; mijn structuur langzaam ruilend voor de onze..het was niet altijd makkelijk maar het was uiteindelijk zo leuk! Samen met iemand een nieuwe structuur opbouwen, allebei met nieuwe nuances en zelfs wat compromissen; naar een structuur dat het huwelijk heet. Elkaar liefhebben als jezelf, sorry zeggen, vergeving vragen, je fouten durven toe te geven en open staan voor feedback en/of terechte kritiek. Maar ook; je grenzen aangeven, en leren kennen!, je eigenheid bewaken en je talenten breed blijven inzetten. Je laten blijven inspireren ook door anderen. En elkaar blijven bevragen en ontdekken. Ook onze individuele ontwikkeling staat in een huwelijk niet ineens stil. En dan kom ik terug bij die kraamhulp; weg structuur. Een klein groot mannetje dat leeft en huilt en vraagt en doet. En wij al proberend te achterhalen wat zijn behoeftes zijn en hoe we hem kunnen laten weten dat het goed is, en veilig. En dat we er voor hem zijn; altijd. Met je man kon je nog onderhandelen; met je baby niet! ;) En dan is het helemaal; weg structuur. Tenminste zo voelde dat voor mij. Het was een soort existentiële crisis waarin ik mij even bevond. Zelfs de kleinste basis die ik had gelegd leek even overhoop gegooid. Want zeg nou zelf; wat blijft er van je oude structuur over met chronisch slaapgebrek, in combinatie met de nieuwe rollen en taken die je met je man en ook op je werk, opnieuw verdeeld. Allemaal met als middelpunt een klein groot mannetje dat leef en huilt, en vraagt en doet. De eerste maanden stonden inderdaad in het teken van ons kleine grote mannetje, maar ik merk dat nu hij zichzelf (nu al!) steeds beter kan redden (hij kan aangeven wat hij wil - of ik begrijp het nu eindelijk ;) -, hij eet zijn eerste hapjes, hij kruipt op eigen initiatief de kamer rond en kiest zijn eigen blokjes uit de speeldoos) mijn structuur ook weer wat begint door te komen. En daar zat ik dan, afgelopen week; het huis was geveegd, de vaatwasser uitgepakt, Ephraïm was gebadderd en gevoed, en hij sliep inmiddels weer, en mijn kop koffie en letterlijk en figuurlijke adempauze was een feit. Ik was er weer! Heel, héél even had ik het gevoel dat er structuur was. En oh, héel, heel even leek die ooit zo gevreesde structuur mijn beste vriend. Helaas was het de volgende dag alweer voorbij, en besloot ik verder te gaan met waar ik was gebleven; Blijven leren, blijven leven. Vallen, en opstaan. En vooral blijven geven. Blijven zoeken, blijven vinden dat was structuur heet, of lijkt, telkens weer te hervinden. Structuur is niet iets dat er is, het is iets dat wij - mogen!- bouwen en creëren. Dat wil ik mezelf zo graag blijven herinneren. In structurele, en minder structurele dagen ;) Noel, Noel Come and see what God has done Noel, Noel The story of amazing love! The light of the world, given for us Noel Ephraïm; dit jaar was je eerste kerst! Wat een feestje om dit nu met z'n drietjes te mogen vieren! Papa was op eerste kerstdag ziek, maar wij hebben heerlijk gewandeld en chocomelk gedronken in de stad, terwijl ik mijn knutselspullen had meegenomen en een mooie collage voor 2016 heb gemaakt. We hebben ook kerst gevierd bij je Pake en Beppe; al je tante's, oom's, neefjes en nichtjes waren er! Je hebt prachtige houten blokken gekregen, en nog meer mooie speelcadeau's! Je bent inmiddels een groot deel van de woonkamer aan het verkennen! Kruipend en steunend (en soms gefrustreerd ;)) probeer je vooruit te komen. Het is zo leuk om te zien met hoeveel overgave je de rode blokken probeert te pakken, waar je dan je zinnen op hebt gezet! Wij zijn God zo dankbaar, dat je in ons leven bent gekomen. En nu jij als baby in ons midden bent, beseffen we des te meer hoe bijzonder het is dat God zijn zoon (ook als baby!) naar deze aarde zond, om licht te brengen in de duisternis! Jezus had een grote taak, maar begon zo kwetsbaar en klein! Onvoorstelbaar dat God dat aandurfde, maar des te meer reden waarom we van 'kleine' baby's uiteindelijk grote dingen mogen verwachten! We kijken uit naar 2016 en alles wat ons daarin weer gegeven wordt. We bidden dat de vreugde en de vrede van de komst van Jezus door mag klinken in het nieuwe jaar dat voor ons ligt! 'In the New Testament, we don't find our gift through self-examination and introspection and then find ways to express it. Instead, we love one another, serve one another, help one another, and in so doing we see how God has equipped us to do so.' - Russell D. Moore Sinds deze zomer zijn Sjoerd Pieter en ik lid van een kerk / gemeente in Leeuwarden. Daar volgen we sinds een paar maanden ook een kring. Het is zo bijzonder om te zien hoe het van hart tot hart leren kennen van mensen die je normaal wellicht voorbij zou lopen iets doet met je eigen 'veilige' leven. We vieren de mooie dingen, maar delen ook de verdrietige. Rond onze keukentafel zaten die avond mensen met verschillende verhalen, vreugdes, teleurstellingen én dromen. Allemaal dingen die we van elkaar steeds beter leren kennen, én begrijpen. Wat een vreugde zo je leven te kunnen delen, en dat van anderen te mogen ontvangen. Aan het einde van de avond was de tafel leeg, en de harten weer vol.
Een kerstfeest zoals deze ooit bedoeld is, als je het mij vraagt! Warm, vreugdevol en met ...nieuwe....familie! zag je de blauwe lucht vandaag en rook je het frisse groen? ...of ging er weer een dag voorbij met veel te veel te doen?... Ameland was het, afgelopen weekend! (Herfst)zon, zee, strand en waaiend gras in de duinen; op het moment dat je in Holwerd op de boot stapt ben je even helemaal 'weg'! Wat was het heerlijk en wat hebben we genoten met z'n drietjes! Ephraïm had de tijd van zijn leven in z'n privé campingbed op onze hotelkamer (Familiehotel Nes), in de armen van onze buren op het verwarmde Van Heeckeren terras, in de kinderstoelen van de vele restaurantjes en de laatste dag zelfs in de draagdoek bij papa tijdens een lange wandeling op het strand! Ameland was was je mooi en wat heb je ons veel lucht en ruimte gegeven!
|
Over' Moederschap is Romeinen 12:1-2So here’s what I want you to do, God helping you: Take your everyday, ordinary life—your sleeping, eating, going-to-work, and walking-around life—and place it before God as an offering. Embracing what God does for you is the best thing you can do for him (...)
|