'And think not that you can direct the course of love, for love, if it finds you worthy, directs your cause'
​
- Khalil Gibran

'We take this idea of love (being loved, rather than loving) with us into adulthood. Grown up, we hope for a re-creation of what it felt like to be ministered to and indulged. In a secret corner of our mind, we picture a lover who will anticipate our needs, read our hearts, act selflessly, and make everything better. It sounds “romantic,” yet it is a blueprint for disaster. '
​
- Alain de Botton, The Course of Love

Het is vandaag Valentijnsdag. Eigenlijk heb ik me nooit zo met deze dag bemoeid. De laatste keer was waarschijnlijk in de onderbouw op de middelbare school, toen er in mijn nabije omgeving chocolade hartjes werden uitgedeeld, en ik er uiteraard ook wel een wilde. De liefde in mijn leven nu is eigenlijk niets van alles wat Valentijnsdag beloofd; cadeautjes, kaartjes, Cupido? Hmm. Nergens gezien. Toch wel jammer, of juist niet?

Sjoerd Pieter en ik zijn al niet van die 'vier' mensen (mijn zusje herinnert ons elk jaar aan onze trouwdag, verkeringsdag én zelfs af en toe aan onze verjaardagen) maar een dag waarop de liefde met rode hartjes gevierd wordt...daar maakt mijn hart geen sprongetje van. Maar er wrijft blijkbaar ook iets bij mij.

Geen 'romantische' verrassingen dus. Totdat ik vanmorgen een podcast luisterde waarin Alain de Botton te gast was. Toevallig heb ik een tijdje geleden zijn filosofische roman Weg van Liefde gelezen, waarin hij oproept tot een herdefiniëring van de Liefde: de twee hoofdpersonen leren daarin uiteindelijk dat ze hun idee van wat liefde is moeten opgeven, om uiteindelijk echt lief te kunnen hebben.

En ineens dacht ik; Valentijnsdag! Dat is eigenlijk een hele mooie dag om de liefde te vieren. Maar dan niet die spannende, romantische en glinsterende versie, gesymboliseerd door rode hartvormige glitterballonnen. Nee, het lange, soms grijze en uitdagende kwetsbare pad van de liefde. Die mag van mij op vele dagen wel ingelijst worden!

Daarom, vandaag, een ode aan de liefde. Zij, die mij geschonken wordt, en die ik mag doorgeven.

----------------------------------------------------------
Ik weet niet of ik ooit echt in snelle liefde geloofd heb, maar het idee en gevoel van 'ultiem gekoesterd en gekend' worden zoals Alain de Botton beschrijft aan de hand van het voorbeeld van hoe wij omgaan met kinderen, dat is me natuurlijk altijd bij gebleven. Natuurlijk ging ik op zoek naar mijn soulmate, mijn man voor het leven, de vader van mijn kinderen, en hij die mij zoveel extra porties vreugde, blijdschap en passie voor het leven kon geven!

Uiteindelijk ook gevonden, in een fantastische friese krullenbol met wijze woorden en een hart van goud.

Maar dat de liefde iets zou zijn dat mij ook confronteerde met mezelf en mijn slechtste kanten naar boven deed drijven? Au, daar was ik in eerste instantie niet helemaal op voorbereid.

Gelukkig zijn we een aantal jaren na ons beginnende liefdesspectakel verder. En kan ik zeggen dat ik de strijd waarmee ik de liefde heb leren kennen, inmiddels vreugdevol kan omarmen. Want hoe mooi is het, iemand naast je te hebben die jouw slechtste kanten ziet en kent - kanten waar je zelf op vervelende en kwetsbare wijze nog achter moe(s)t komen - je tekortkomingen de ruimte geeft (lees; niet altijd accepteert! Amen daarvoor) en terwijl dat alles gebeurd, er gewoon ... is. En blijft.

Een veilige basis waar je mag stoeien en strijden en uiteindelijk, niet op hoeft te geven. Allesbehalve het sluimerende en onvolmaakte idee dat je een 'prachtige, mooie sterke vrouw bent. Zonder onvolkomendheden.'

Vandaag een ode aan die liefde, die zichzelf telkens weer laat zien en bewijst, juist op de momenten dat we haar gehoorzaam zijn.

Ik dank God dat wij beiden Hij die liefde IS in ons leven mogen kennen. Waardoor we niet bang hoeven te zijn dat er van haar ooit een tekort zal zijn, of dat ze volledig zal opdrogen.


----------------------------------------------------------------

Wij hebben Gods liefde, die in ons is, leren kennen en vertrouwen daarop. God is liefde. Wie in de liefde blijft, blijft in God, en God blijft in hem.
1 Johannes 4:16

Dus; heb je vandaag een uurtje? Luister dan even hier.

​Mirrors show us what we look like, not who we are.
 
 - Aaron Ferguson

Vorige week had ik een gesprek met een collega. Ze vroeg hoe het nu was, zo als moeder met twee kinderen. Nadat ik een heel verhaal had afgestoken hoe het mij veranderd had, hoe lastig het soms was, en hoe mooi ik het tegelijkertijd vond, keek ze me bezorgd aan; 'nou..dat lijkt me best intensief'. 

Ik schrok van haar opmerking. Had ik nu zo geklaagd dat dit haar conclusie was? Had, dat wat ik verteld had, dit bij haar opgeroepen? Ik besefte me ineens hoe ik op haar vraag geantwoord had; een lang verhaal met een grote opsomming van hoe mijn leven veranderd was, wat het allemaal met mij gedaan had, en hoe lastig het soms was om alles op tijd een plekje te geven, voordat de (aller)nieuwste fase zich alweer aandeed. Terugkijkend op mijn samenvatting, besefte ik dat mijn antwoord slechts over mij ging. Niet eens over mijn twee kinderen. Of het hebben van kinderen intensief was? Ja! Maar eigenlijk niet eens zijzelf, slechts dat wat ze mij de afgelopen tijd over mijzelf hebben laten zien, daarin lag het harde werken.

Ephraïm is een wervelwind. Zo is hij ook mijn leven binnengekomen. We gaven hem de naam 'ruach' mee, wat 'levensadem van God' betekent. Niet wetende dat het leven wat God ons wil meegeven, soms eerst wat storm met zich meebrengt, om de dorre takken en bladeren van ons af te 'blazen'. Ephraïm's intense beleving van het leven is een genot om mee te maken, maar tijdens het eten of het verschonen zorgt deze zelfde intensiteit vaak voor strijd. Als hij absoluut iets niet wil (wat bij intensiteit hoort), hoe ga ik daar dan mee om? Heel wat opvoedboeken en artikelen later is mijn conclusie; consequent en moedig. Wel zachtmoedig welteverstaan. Oh, en geduldig, dat ook. Hoewel ik in de veronderstelling was dat ik deze  eigenschappen aardig had ontwikkeld tijdens mijn leven, bleken ze in veel situaties met Ephraïm ineens serieuze grenzen (lees; een verrassend limiet) te hebben. Hoe geduldig was ik eigenlijk? En consequent of moedig? Wist ik eigenlijk wel wat dat inhield? 

Cephas is de rust zelve. Wederom geheel volgens de betekenis van zijn naam; een 'rots' in de branding. Zowel in ons gezin als in mijn eigen emoties. Cephas heeft niet zo snel ergens last van. Hij slaapt wanneer hij wil slapen, en piept als hij wat wil drinken. Tussendoor is alles prima, geen verrassende wendingen of moeilijke bochten; gewoon, heel...vredig. De vrede die Cephas uitstraalt, confronteert mij echter met mijn eigen onrust. Het lijkt soms alsof zijn stabiliteit, juist mijn chaos laat zien. Als ik hem in mijn armen heb, en zijn vrede omarm en toelaat, voel ik juist hoeveel onrust er soms eigenlijk in mij leeft.

Allebei mijn  jongens, wat een zegen en vreugde om van zo dichtbij van hun kleine (grote) leven te mogen genieten. En wat mooi hoe ze als spiegels in mijn leven mogen fungeren. 

Kinderen krijgen, is dat intensief? Nee, slechts confronterend. Want dat wat ze je over jezelf laten zien, dat is hard werken...


Gelukkig laten spiegels ons niet zien wie we zijn, maar vooral 'hoe' we zijn;
----------------------------------------------------------------------------------

For the creation waits in eager expextation for the children of God to be revealed
(Romeinen 8:19)

Dear friends, now we are children of God, and what we will be has not yet been made known. But we know that when Christ appears, we shall be like him, for we shall see him as he is. All who have this hope in him purify themselves, just as he is pure.
(1 Johannes 3:2-3)

Het is zover. Het is gelukt. De dag waar ik de hele maand al tegenop zag. Waar ik over droomde en over na dacht. Waar ik kramp van kreeg en waar ik naar op klom.

Mijn eerste werkdag.

Ik heb de allerleukste baan van de wereld. Laat daar geen twijfel over bestaan. Je uren doorbrengen met studenten van alle leeftijden die individueel en als groep oprecht zoeken naar zingeving en diepgang, leerbaar zijn en nieuwsgierig. Wijsheid en inzicht mee-brengend naar een plek waar ik ze als docent mag begeleiden. Inclusief ervaren en inspirerende collega’s. Daar lag het niet aan.

Maar je kleine kindje achterlaten terwijl je nog zo met hem verbonden bent. Zowel geestelijk als fysiek. Dat bleek andere koek. Een beetje bittere zeg maar.

Maar vol goede moed ging ik vanmorgen op weg. Het NS station bleek er nog te staan, evenals de piano in de hal van station Zwolle. De muziek kwam me tegemoet. Het was bijna een soort scene in een film, met de titel; ‘working mom discovers (more of) life’. Mijn borstvoedingsvrije jurkje aan, geladen met laptoptas (incl. handkolf) en college-voorbereiding. Ik had er oprecht zin in.

Maar waarom dan toch dat knagende gevoel, alsof je eigenlijk op twee plekken tegelijk moet en wilt zijn. Ik kan op de één of andere manier nog steeds geen vrede vinden in het feit dat deze twee dingen ook naast elkaar kunnen bestaan. Werk en moeder zijn. Hoewel ze eigenlijk zoveel met elkaar te maken (zouden kunnen) hebben.

Waarom wil ik zo mijn best doen in beiden uit te blinken? Kan ik 100% moeder zijn en 0,5fte werken? Kan ik het ene vol overgave doen, en het andere ook? Of blijft er dan altijd een … tekort?
Na een inspirerende dag keer ik vol energie terug in de trein. Mijn man, die vandaag met onze twee zoons was liet me net weten dat hij 1. nog prima voor rede vatbaar is, 2. de auto én Cephas heeft gewassen en 3. Oh ja! Ook nog boodschappen heeft gedaan.

Ik hoop dat ik er ooit net zo goed in word als hij.  

Ik zie Martha voor me, en Maria. En bedenk me wie ik was en zo graag wil zijn.
Vandaag van allebei een beetje. Maar we eindigen, zo heb ik me voorgenomen, aan de voeten van Jezus. Die míjn hoofd zalft met olie, ook al heb ik slechts mijn eerste werkdag overleeft. En verder geen auto gewassen.

Kerst kreeg dit jaar voor ons wel een hele speciale betekenis. Zoals 2016 jaar geleden herders, wijzen en engelen zich rondom een kribbe in een stal verzamelden en zich verwonderden over het kleine kindje dat Immanuel 'God met ons' genoemd werd, zo verzamelden wij ons vandaag weer compleet met Ephraïm rondom Cephas en wisten; God was inderdaad met ons. Dat was hij en dat zal hij ook blijven!

Dat is dan ook onze kerstgroet voor dit jaar! Dat jullie God's nabijheid in en door elkaar mogen ervaren. En jullie je mogen (blijven) verwonderen over zijn kwetsbare Grootheid; Jezus in een kribbe, verlosser van het kwade, brenger van VREDE! Verzamel je dit jaar weer rondom Hem en God zal 'met' jullie zijn.

Shalom!
Fam. Koelmans

' Gelukkig zijn mensen die wonen in uw huis,
want zij kunnen u altijd danken.'

Psalm 84

Eigenlijk voelt het hier, op afdeling D, waar we deze reis van afgelopen 1,5 week begonnen, als thuiskomen. Ik moet nog steeds een beetje aan de feitelijkheid van dat gevoel wennen. Hoewel eerst de stapjes naar een nacht slapen in het ziekenhuis, een eigen ziekenhuisbedje, een beetje zuurstof doormiddel van een slangetje, de vele controles door de verpleegkundigen en een constant piepende monitor (ook bij geen nood) als enorm spannende en onbekende stappen voelden, betrap ik me er nu op hoe fijn ik het vind 'zijn' ziekenhuisbedje, en de kamer die lijkt op onze oude kamer weer terug te zien. Cephas is weer voorzien van een zuurstofslangetje dat mij eigenlijk niet eens meer op valt, de monitor lijkt minder (hard) te piepen, en de zoveelste zetpil kunnen wij, in plaats van de verpleegkundige, ook wel geven.

Het is een spoedcursus geweest in medische termen, machines en omgangsvormen. De kinderafdeling lijkt ons daarin te hebben voorbereid op de IC, en daarna weer andersom. De eerst nog zo onbekende plek waar je zoveel tijd doorbrengt, en waar dingen op een bepaalde manier en volgens een gestructureerd ritme gaan, wordt een soort 'thuis'. Waar je weet hoe dingen werken en normalitair zullen gaan. Waar routines en medische vanzelfsprekendheden toch een soort van fijne veiligheid lijken te geven.

Maar daar, tijdens de koffie die zonder beker doorloopt, besef ik me opeens hoe bizar dat eigenlijk is. Het ziekenhuis lijkt wel een soort ander en onbekend 'dorp' waar andere regels gelden, ja, zelfs een andere cultuur heerst. Waar ziekte en bloedtransfusies, ambulance ritjes, medicijnen en zuurstofslangetjes bijna 'normaal' lijken te worden, terwijl die dingen een week geleden allemaal nog zo afschuwelijk en heftig leken.

Wat een voorrecht dat we hopelijk snel dit steeds meer bekende 'dorp' mogen verlaten. Dat we straks weer mogen genieten van onze kleine grote boef Ephraïm en ons lieve jochie Cephas, hen beide weer van zo dichtbij mogen meemaken. Zonder tussenkomst van de arts of verpleegkundige, en zonder piepende monitor.

Des te meer respect en bewondering heb ik voor diezelfde artsen en verpleegkundigen die hier bij elke dienst weer dit 'dorp' binnenstappen, en telkens weer hun zorgvuldigheid en concentratie maar vooral ook gastvrijheid geven om de nieuwe, hopelijk tijdelijke, 'dorpelingen' zo goed mogelijk op te vangen en te begeleiden.

Ik kan alleen maar bidden en hopen dat iedereen die, in welk ziekenhuis dan ook, ook maar één stap binnenzet, nóg meer verlangt naar (een echt veilig) 'thuis', en daar uiteindelijk (ook) weer aankomt.

Psalm 84
​Gelukkig zijn mensen die wonen in uw huis,
want zij kunnen u altijd danken.
Gelukkig zijn mensen die verlangen naar u,
want bij u vinden ze kracht.
Als ze door droge velden lopen,
worden die groen en fris.
Uw regen laat alles weer groeien.
Ze worden steeds sterker,
ze gaan door tot ze in Sion zijn.
Daar zullen ze u ontmoeten, God.

​
Cephas is weer terug in het MCL om aan te sterken, maar hij heeft nog wel een weg te gaan. Er is de afgelopen week veel gebeurd met zijn kleine lijfje en daar moet hij, naast het herstellen van het virus, nog erg van bijkomen. We blijven bidden voor en vertrouwen op een volledig en voorspoedig herstel zodat we hem binnenkort weer mee naar huis kunnen nemen!

Na de ups en downs van afgelopen dagen, terwijl al die tijd gedragen door God's goedheid en vrede, stond ons vanmorgen bij binnenkomst op de IC een prachtige verrassing te wachten! Cephas was inmiddels al van de beademing afgehaald en ademde zelf! Nog een beetje versuft mocht ik naast hem gaan liggen en voor het eerst sinds een week weer fysiek zo dichtbij hem zijn.

Zijn 2e naam; Jozua betekent 'God redt', en dat heeft hij gedaan. Wat een groot cadeau, alle dagen die we vanaf nu af aan nog met hem mogen beleven!

We danken God onze goede Vader dat Hij zo nabij was afgelopen week en iedereen die biddend achter ons stond en staat voor jullie warme deken van kracht en verbondenheid!

Maar de Here antwoordde telkens weer: ‘Mijn genade is genoeg voor u. Want kracht ontplooit zich ten volle in zwakheid.’ Daarom durf ik mij toch op mijn zwakheden te beroemen, omdat dan de kracht van Christus in mij gezien kan worden.
2 Korinthiërs 12:9 HTB
​

Geboren om te leven uit de KRACHT van YHWH. Dat gaven we je mee voor jouw leven, vanaf het moment dat je werd geboren. Je naam, 'Cephas', verwijst naar de rots waar wij ons bestaan op mogen bouwen, maar ook de nieuwe naam die Jezus aan Simon ('strootje) gaf om aan te geven wat voor een betekenis zijn leven zou (kunnen) gaan krijgen in het verhaal dat Hij op dat moment aan het schrijven was. 

Nu lig je op de IC in Groningen, aan slangen en buisjes, omgeven door pleisters en machines, en met een grote tube in je mond. Je wordt beademd omdat dat zelf even niet meer lukte, na een paar dagen zo hard proberen om het virus dat jouw lichaam was binnengedrongen te overwinnen. Je bent weerloos en kwetsbaar, je spieren zijn door medicijnen verslapt en je ogen gesloten. En nu weten wij, als ouders, dat ondanks de neergaande lijn die we de afgelopen dagen met jou hebben beleefd (maar ook de hoop en het vertrouwen dat we hebben dat het weer helemaal goed komt!) dat we je los moeten laten, of beter gezegd; terug moeten geven. De handen die jouw vormden en uiteindelijk gemaakt hebben, daar leggen we je in terug. 

Je leeft nog en er is hoop, ondanks de groter wordende moeite van afgelopen dagen, de complicaties van twee klaplongen en meermaalse pogingen een belangrijk infuus te prikken. Alle medische vaktermen die we hebben leren kennen om te kunnen begrijpen wat er precies gaande is zitten in ons hoofd en proberen we een plek te geven. Maar zo op de IC, tussen hoop en vrees, is er eigenlijk maar één soort informatie die voor mij telt. 

Jij, lieve Cephas, kunt niet verder vallen dan de Handen van je God. 

En wij kunnen die van ons alleen maar openhouden, om Zijn zegen en vrede in deze spannende tijd te (blijven) ontvangen. 

Bedankt aan alle mensen die dit lezen en voor jou en ons bidden!

Liefs,
Pap en mam

Cephas is afgelopen donderdag na een bezoek aan de huisartsenpost opgenomen in het Medisch Centrum te Leeuwarden met het RS virus: een (bekende) verkoudheid/griep die veel voorkomt in deze tijd van het jaar. Omdat hij nog zo klein is werd geen enkel risico genomen en moesten we meteen blijven. Ondanks alle pogingen het virus veilig door te maken werd Cephas steeds zwakker en kreeg hij zo veel moeite met ademhalen dat we uiteindelijk moesten besluiten hem naar de Intensive Care van het Universitair Medisch Centrum in Groningen te brengen om daar aan de beademing te kunnen. Daar is hij nu sinds zondag. Vanavond, nadat we met een gerust hart naar huis waren gegaan kregen we een telefoontje dat hij twee klaplongen had opgelopen. Gelukkig is hij ondanks dat stabiel gebleven en hebben de artsen een drain aangelegd waardoor ook dit voor nu in ieder geval gestabiliseerd kon worden. We geloven dat Cephas er weer helemaal bovenop komt en gaan daar ook nog steeds vanuit. We kijken uit naar de dagen die gaan komen waarin hij volledig kan herstellen zodat we hem snel weer mee naar huis kunnen nemen. 

Lieve Ephraïm,                                                                                                                                            Leeuwarden, oktober 2016

Grote schat.
Wat is het snel gegaan, al bijna 1,5 jaar ben jij de verfrissende wervelwind in ons leven. Ruach gaven we je mee als 3e naam, '(levens)adem van God', en dat ben je, op zoveel manieren! Je blies mijn leven omver, maar ook zo schoon. En je gaf zoveel vreugde en Leven! Ik leerde wat tijd was; tijd geven en tijd nemen. En vooral ook daarin keuzes maken.
Nog even en je bent niet meer onze enigste zoon. Maar wel altijd onze eerste!
Over een klein tijdje zal je kleine broer deze wereld betreden, en zul jij een speciaal plekje krijgen in zijn leven!

Ons gebed is dat je vreugde in hem zult ervaren, en hij in jou. 
Dat jullie samen zullen opgroeien als liefdevolle en avontuurlijke broers, zo anders maar toch ook zo gelijk. 
Dat je hem zult voorgaan in zoveel mooie dingen, en dat hij jou weer andere dingen van het leven laat zien door wie hij is. Dat jullie je Maker met je leven zullen eren, een voorbeeld zullen zijn uit Zijn genade en kracht. En dat jullie levens op een prachtige manier met elkaar verbonden zullen zijn en blijven; als kleine jochies en als grote krachtige mannen.

Jij hebt ons ouders gemaakt, en ons daardoor zoveel gegeven!
Wat een zegen dat we daar heel binnenkort nog meer nieuw leven aan toe kunnen voegen!

Veel liefs,
Pap en mam.

'being a parent is hands down the hardest job I've ever done ... but it's become the greatest part of who I've grown to be. '

​

Viareggio

Lucca

Agriturismo Il Gattero; pre-wedding week of my sister!